پاڻ ئي پنهنجا لڙڪ پيئان ٿو،
جهڙي تهڙي حال جيئان ٿو.
درد جا آڇين اُگرا پيالا،
مي پيالن جان مرڪي وٺان ٿو.
تون ڇو منهنجا ڳوڙها پيئندين؟
پنهنجي وِهه کي پاڻ ڳِھان ٿو.
پنهنجي واري ايندو رهجانءِ،
منهنجو وارو مان ته هلان ٿو.
هُنَ ڏي کنياتا، خوابَ کنيون وڃ،
ڪِرچيون اکِ جون ڪُل ميڙيان ٿو.
علميت جا اونداهه ادارا،
دروازن تان دَز ڇنڊيان ٿو.
آڳل پاڇل پاڻ سنڀالج،
ناوَ کي تنهنجي نانءِ ڪيان ٿو.
سوچون سِگريون لوچون ٽانڊا،
تانگهه تتيءَ ۾ تيئن تپان ٿو.
ڌرتي! تون جي دُودَ دُکين ٿي،
آئون به ”تبسم“ آڳ ٻران ٿو.
* کنياتا: نياپو کڻي ويندڙ، * اُگرا ڪوڙا ، سخت، * ڪرچيون : سنها ذرا ذرا ٿيل
* آڳيل : ٻيڙيءَ جو اڳيون حصو، * پاڇيل: ٻيڙيءَ جو پويون حصو، * ناوَ: ٻيڙي