بدنام زندگيءَ مٿان الزام ڪيترا!؟
ناڪام عاشقيءَ هٿان انعام ڪيترا!؟
کڙڪائي دَر هوا ۽ ستارا هڻن اکيون،
آزاد فطرتن مُڪا پيغام ڪيترا!؟
سارنگ هَر اُمنگ رچيا رنگ ڪور تي،
هُن ٽُورَ تي ٿيا گهورَ نِسنگَ نامَ ڪيتراَ!؟
هر جاءِ هاڪَ حُسن جي هُجوم ڳاهٽيا،
هُن بام، صبوح شامَ، اچن عام ڪيترا!؟
مُرڪَي ته مَهِڪي واءُ ۽ هيرون هُڳاسجن،
گهُوري ته گام گام تي ڪُهرام ڪيترا!؟
رابيل چاندنيءَ کي ڳراٽي چيو سَکِي!
تون ڳَڻ ته گُل قطار تي گلفار ڪيترا!؟
سنڌ نانءُ جنهن کنيو ته جهُڪيو ڪنڌُ مانَ مان،
ايمان وانگي سنڌ جا احترام ڪيترا!؟
هُن ٻن کجين مٿان هُو، جهُلي چنڊ پينگهه جان،
هِنَ ٻِن اکين ۾ آس جا اِلهام ڪيترا!؟
هُن جي چُنيءَ جا رنگ اُڏيا ڦوهه چيٽَ ۾،
هن کي پُڳا سکِين هٿان سلام ڪيترا!؟
”تبسم“ سراب زندگي سُرخاب خواهشون،
آڪاش جي اُڏام وِڌا دامَ ڪيترا !؟
* نسنگ: بي خوف، بهادر، * ڳاهٽيا: قطارون ڪري، مجموعو لڳائڻ، هڪ ٻئي مٿان ڪِرڻ،
* گام: وِک، * ڪُهرام : واويلا، روڄ راڙو، * سرخاب: پکي، * آڪاش: آسمان، اُڀ
* دام: ڦندو، ڄار ڪوڙڪي.