ميڪدن ۾ شراب آواره،
روشن ۾ شباب آواره.
جو وڻئي ڳاءِ، گهاءِ اي راڳي.
اڄ سڄو ڪر حجاب آواره.
هم نشينو نه ٿيو اداس اِجهو،
رات کڻندي ربابُ آواره.
زندگيءَ جي سڄي ڪتاب منجهان،
عاشقيءَ وارو باب آواره.
ڪير ٽي ويءَ تي وقت خرچ ڪري،
حاڪِمن جو خطاب آواره.
امتحان سَوَ دفعا ڏِجي ليڪن،
مُمتحن جو نصاب آواره.
لفظ، فنُ، سوچَ، فِڪر ڪجهه نه بچيو،
هڪ رهيو انتسابُ آواره.
روز توبهه جا پَهَه پچايان پر،
روز روڪي ثواب آواره.
نيڻ روئي رڻاٺيا ليڪن،
اَشڪَ اڄ ڀي اڃان به آواره.
دلدلن مان بچيا ته چيخي پيا،
سامهون ٻيو سراب آواره.
هٿ لڪيرن جي ليکي چوکي ۾،
جنترين جو جوابُ آواره.
ماڻهن چيو اچي پڳو ”تبسمُ“!
هوءَ ڀڻڪي جناب آواره.
* رڻاٺيا: سُڪي ٺوٺ ٿي ويا، * دلدل: آلي زمين جو اهو حصو جنهن مان نڪرڻ جي ڪوشش ۾ ماڻهو تيئن ڦاسندو ويندو آهي.