سنگَ پڪا هن آءُ سانوَلَ،
روح ۾ رنگ رچيا رانولَ.
سُور متا، سوداءَ تتا،
رڳ رڳ مان ريهاٽ اُٿيا،
سوز ڪيا سيني ۾ سَلَ.
شوقَ ڇُلي ڇاتِي ڇڇڪي،
درد دُکي سينو دهِڪي،
نينهن تو ايئن بڇيو نِرملَ.
مامَ ۾ درد جو حال مُڪم،
دل ليڪي تنهن ۾ تير چٽيم،
باقي پني تي رت وکريل.
هڪ ته اکيون ”تبسم“ جون ٽِمن،
ٻيو نه مٿان ڪڪريون بس ڪن،
دل جهڙا گهايل بادل.
***