انتظارن ۾ دل جا دريچا کليل،
آءُ وَري آءُ واٽن ۾ ديدون وِڇيل.
رات اُسري وئي، باک نکڙڻ لڳي،
تون نه موٽئين ڪٿان، وئي وِسامي مشعل.
دل چيو جهومي جانيءَ جي آجيان ڪجي،
آسَ اُڏري چيو مان وڇايان ڪنول.
منهنجي سندرتا منهنجيون سموريون خوشيون،
تنهنجي پرڇائين، تنهنجي اچڻ واري ٽَلَ.
غير ڇا پاڻ کي ڀي خبر ئي نه پئي،
ايئن ڪو هڪ ٻئي ۾ رَلجي وينداسون مِٺل.
يادگيريون خاموشين ۾ سڏڪڻ لڳيون،
دل جي تنهائين ۾ انوکي اٿل.
جوت جهرڻن کي چيو، هُو ته اُڀ ڏي ڏسو!
چانڊوڪي جَلَ پري ديوَ تارا بڻيل.
دَردَ ڪنڪر هنئي، سوچ سُڏڪي چيو،
درد! بي درد توکي نه آئي ڪهل.
جهُڙ ڪڪر جنهن پهر اُڀ تي پينگهون ٻڌن،
دل چوي توڏي اُڏري پڄان تنهن مهل.
آس پاڇن کي سورجَ ڳراٽيون وجهي،
آٿتيندي چيو: ”نيٺ ايندا رُٺل.“
ڪن جُڳن کان جڙيل تنهنجو منهنجو مِلن،
دل جا سودا ”تبسم“ ازل کان رِٿيل.
* نکڙڻ – ظاهر ٿيڻ، * پرڇائين : پاڇو ، سايو، * ٽل : ارادو،
* ڪنڪر: ننڍڙي پٿري، * آٿتيندي – دلاسو ڏيندي