گهَورَ اَک جي ڳوڙهن تان دل چوي جند گهورجي،
جن پِرين پرچايو تن لُڙڪن کي جيڪر پوئجي.
دانهون دردن جون اُٿيون آهون مچي آزيون بڻيون،
ڌڙڪنون دل جون وڌيون محبوب وٽ منٿون بڻيون،
مَسَ تڏهن پَرتو پرين، ٿورو تڏهن ڀي ڳائجي.
لونگ ڦوٽن جون لَڙهيون ۽ کير ماکين جا وٽا،
هنبوشيون هڻندو وتان مَنَ شوق مان ٻهڪن لٽا،
جهَمَٽ تي جهُمريون هڻي نينهن جي نچي آجيان ڪجي.
ڪنڊ ڪڙڇن مان خوشيون کِلندي اُٿيون کيڪار ٿيا،
ڳوٺ جي ڪُل ني ڳلين مان هيج جا هوڪار ٿيا،
حُسن جو هٻڪارون آيون گهَرَ گهِٽي سينگارجي.
ڪل منهنجي دل جون ڪهاڻيون شاعري بڻجي پيون،
سڀ وڇوڙن جون اداسيون عاشقي بڻجي پيون،
تاڻ تڙپڻ کي ”تبسم“ جهومندي جهونگارجي.
***