زندگي تارا ڪتيون ٿي نه سگهي،
عاشقي چوٽ تي چڙهي نه سگهي.
پنهنجا ڪُل پَل رنڱيائين پر منهنجي،
بي رنگي زندگي رنڱي نه سگهي.
خود فريبين عمر خراب ڪئي،
خلق ڀي مروتن ۾ چئي نه سگهي.
سوچ ۾ سَرسُ، ساڀيان ۾ مگر،
محبتن جي عُمر وڌي نه سگهي.
پاڻ کان پاڻ وکري پيس ورنه،
دنيا مون کي ته وکيري نه سگهي.
ساڌ ٻيلي مان ڳولهي موٽي وئي،
هوءَ اروڙ تائين ڇو اچي نه سگهي.
روهڙيءَ وٽ ڪَپَر تي ڪنڌ رکي،
سنڌ بيڪس کي دَردُ چئي نه سگهي.
ڪيترو تيز عمر ڪٽجي وئي،
سَر گزشت ڀي مان سميٽي نه سگهي.
دک جي غارن ۾ ڀٽڪندو ٿو وتي،
ڪاٿي ”تبسم“ جي دل لڳي نه سگهي.
***