منهنجي ڳوٺ جا ڳالهر ماڻهو،
هو جو ٻاهران کوهه ڦِٽلُ آ،
تنهن ۾ منهنجو روح سُتل آ.
صدين جي سنگلاخ مُسافت ۾ ڦٽجي پيو،
اڻڄاتل واٽون جهاڳي آخر وِرچي پيو،
سورن جا سهسين سوداءَ ڪندي ٿڪجي پيو!
دردَ جا ڇالا زخمي سارو روحُ ڪري ويا،
گهايَل اک مان لُڙڪ لهو بڻجي ڇُلڪي پيا،
لُڇَ پُڇَ جي ڪُه ڄاڻان ڪهڙي لوڇ لِڪل آ!؟
اوڙاهن ۾ ٻڏندي ترندي جُڳَ گذري ويا،
پار پُڄڻ جي ويساهن ۾ سج اُلهي ويا،
آس کي اڄ به اُڪار پُڪاري آءُ هلي آءُ،
پڙلاون ۾ پيڇَن جا دولابَ سڏن ٿا،
آدابن ۾ ڪُل منهنجو ورثو پويَلُ آ.
وقت جي بي پرواه وِکن جون ٽاپوليون،
سُنبن ۾ لُتڙيل مفتوحن جون ٽوليون،
تاريخُن جون ڪُل ”تبسم“ مُبهم ٻوليون،
ارڏا ماڻهو! پوڙهي پپل کي ٽيڪ نه ڏي،
آدم زادا! آدَجُڳاد کي چهڪ نه ڏي،
اڳ ۾ ئي انسانن تان ويساهه کَڄِيلُ آ،
منهنجي ڳوٺ جا مانجهي ماڻهو.....