جيئن ئي سامت ۾ آيو ته سوچڻ لڳو،
سونهن هئي روبرو يا ڪو هو زلزلو؟
دير سان هن سنڀاليو ته هِن واٽ تي،
قافلي سان هيو هُو اڪيلو نه هو.
هُن جو وڇڙي وڃڻ تلخ هو ٽوهه کان،
هُن جو ميلاپ ماکيءَ، مصريءَ تڙو.
انتظارن ۾ پٿر ٿي ويا نيڻ پر،
اعتبارن جو قائم رهيو ڀروسو.
اوڙي بادل! ڪڏهن گرجي برسي به وڃ،
روز ڀرجي اچين روز ڏِين آسرو.
عشق اُٻريو ته سگريون ٿي سينو ٻريو،
شوق ڇلڪيو ته دل جو وڌيو دِڪدِڪو.
ڪاسبي تي وسين ۽ سِڪائين ننگرُ،
ڪجليا بادل تنهنجو مَنُ ڀي کوٽو لڳو.
روز ”تبسم“ هوائن جا رستا جهلي،
روز ڪنهن کي صدا ۾ سڏيندو رهيو.
* سامت: هوش، * تڙو: ٽڪرو، * ڪاسبو: ڪارونجهر جي دامن ۾ ننگر کان ٿورو اڳڀرو ٿر جو حصو
* ننگرُ: ٿر جو حصو، ڪارونجهر جي دامن ۾ خوبصورت وادي.