آڪاش جو سُرمنڊل،
ڪڪري کڻي ڳائي ٿي،
سنگيت سڻائي ٿي.
آڪاش گجي ٿو پيو،
آڪاش وسي ٿو پيو،
مند مهڪي ميلاپن جي،
مَنُ زور مچي ٿو پيو،
سانجهي سُلگائي ٿي،
سنگيت سڻائي ٿي.......
چِتَ چور ۾ چاه مچي،
من مور وتي اڏندو،
ڪجلي اکِ نوريءَ جي،
تجليو تڙ ڪينجهر جو،
رُت رنگ وَسائي ٿي
سنگيت سڻائي ٿي......
ڪومل مَنُ ڪَڪريءَ جو،
سڏڪار ڀريون روئي،
ڪاري اڀ جي چُني پائي،
ڳلَ ڳوڙهن سان ڌوئي،
ملهار مچائي ٿي،
سنگيت سڻائي ٿي.....
نچڻي منهنجي موهن جي،
اهرام مصر وارا،
اسپين جون بازايون،
يونان جا اوتارا
تهذيب تنواري ٿي.
سنگيت سڻائي ٿي.......
مهڪار مَتي مستي،
کِيڪاري سڄي وستي،
ٿَر پاس کليون کنوڻيون،
دُلهن آ بڻي ڌرتي،
سَرِتي سِڪَ ساهي ٿي.
سنگيت سڻائي ٿي.....
هُٻڪار هوائن کي،
گجگوڙ گهٽائن کي،
ڪي نياپا کنيون، ”تبسم“
پڙلاوَ، سَڏن ڪنهن کي،
ڪنهنجو واءُ پڇائي ٿي،
سنگيت سڻائي ٿي.....
* سُر منڊل: تارن جو ساز، گويا استعمال ڪندا آهن، * سلگائڻ: دُکائڻ