مُرِڪي ته بادلن مان ڀي گهنگهرو ڇڙي پيا،
ڄڻ کيت ۾ ڪي چيٽ جا ٻارا کڙي پيا.
ڪتِڪائي نئين ڪنوار کي نڪتي خيال ۾،
جهومي نويلي رات نچي ميندي ٿالهه ۾،
شرناءِ ڇيڙيون راڳڻيون ٽيڙو ٽڙي پيا.
گهاٽن وڻن تي چاندني لامون لُڏي پئي،
ڪنهن ٻيٽ تي هٺيلي هرڻي ڪُڏي پئي،
پهتي جو پَدِمڻي سڀئي کامي سڙي پيا.
من ماٿريءَ تي مورَ ۽ ڊيلون ٽِلن پيون،
اُڀ منظرن تي گاج سان کِنوڻيون گهمن پيون،
خاموش وادين ۾ خزانا مِڙي پيا.
”تبسم“ هزار چاهتون پاتيون مان پاند ۾،
مُرڪي ڏنائين محبتون ميڙيون پلاند ۾،
ڌڙڪن ٿي پئي ڌمالَ جمالا جُڙي پيا.
***