ڪيئن ملان عيد جي چنڊ سان،
نيڻ ٻانهون ڪيون ٿو وتان.
چئن لفظن ۾ قصو ختم،
تون اسان جو ۽ تنهنجا اسان.
تنهنجي دل ۾ ڏسڻ جيتري،
ديد آهي تڏهن ٿو ڏسان.
ڏنڀ ڏيندئي سڄو ڏيهه پر،
ويڄ گهرجئي ته وٺ مون وٽان.
تون اکين سان پيئارين ته پوءِ،
مان هٿن سان وٺي ڇو پيئان.
ڀَل ڪُڇڻ تي ملن وِهُه وٽيون
موت آهي ڀلو ماٺ کان.
زندگي هڪ دفعو آ ملي،
جهومندي ڇو نه زاهد جيئان.