هر دوست جڏهن وقت گذاري جيان لڳو،
رِڻ ۾ اڪيلو روح اُڃاري جيان لڳو.
جنهن ساڻ ملي مون کي هُيا مَچَ ٻارڻا،
سو جون ۾ به سخت سياري جيان لڳو.
پنهنجن جي هر عذاب ۾ جيون جو هر سفر،
هر پهر ۾ دوزخ جي نظاري جيان لڳو.
ڌررتيءَ تان بيهي مون ڏٺو پنهنجي وجود کي،
آڪاش تي گردش ۾ ستاري جيان لڳو.
زاهدَ سو زندگيءَ جو ساٿي نه ٿي سگهيو،
جو شخص زندگيءَ ۾ سهاري جيان لڳو.