نهار ساڻ اوهان جا خمار ٿا چاهن،
اسان جا نيڻ به هاڻي قرار ۾ آهن.
اسان هٿن ۾ کنيو زندگيءَ جو هر لمحو،
دڳن ۾ پير جوانيءَ جا عڪس ٿا ٺاهن.
اچن ٿا لفظ کڻي آرزوءَ جا سپنا،
ڪوي قلم سان اُداسين تي ليڪ ٿا پائن.
گهڙيءَ جي مرڪ به وَرِهَن جا گهاو ميٽي ٿي،
پهر جا پيار به صديُن جا سور ٿا لاهن.
اجالا عشق اکين ۾ پريت جا پاليا،
انڌيرا نيهن نپايا نگاهه ۾ ناهن.
دلين جي دانهن ٿي گونجن ٿا گيت زاهد جا،
شهر ٿا ڇير وڄائن ته ڳوٺ ٿا ڳائن.