مان پيار سان پٿر کي پگهاري به سگهان ٿو،
ڪارين ڪٽر دلين کي اُجاري به سگهان ٿو.
دردن ڀري ملي وئي ته افسوس ڇو ڪيان،
هن زندگيءَ کي مان ته سَنواري به سگهان ٿو.
جي پاڻ کي حَسين بڻايم ته ڇا ٿيو،
گهر گهر ۾ لاٽ سونهن جي ٻاري به سگهان ٿو.
اُلريا ته اُف نه ڪيم وري مارن ته ماٺ ڪيان،
اهڙين شرافتن کي ڌڪاري به سگهان ٿو.
آ ڏات ڏانءُ زاهد سانگين کي سڏڻ لئه،
چُپ چاپ ڇو رهان جي پُڪاري به سگهان ٿو.