ٿين پيار جون ڪي رهاڻيون ٿين،
اچن شال ڪي ڏينهن اهڙا اچن.
جڏهن نانءُ تنهنجو وٺان ٿو پرين،
تڏهن ٿڪ منهنجا لهي ٿا پون.
اُهي لڙڪ تو کان وٺڻ ٿو گهران،
جي تنهنجي اکين مان اچڻ ٿا گهرن.
متان ماٺ کي موت سمجهي ڪوئي،
اڃان ٿيون اسان جون اميدون جيئن.
اسان جا پهر پل زاهد سڀئي،
دفن تائين شل دوستن لئه هجن.