پکن پرين جي هلي ٿي پچار ڪجهه ته ڪبو،
حساب تو ڏي رهن ٿا هزار ڪجهه ته ڪبو.
اسان جي ڳوٺ جي ٻُڍڙن به ڪئي آ ٻانهن مٿي،
چون اسان جا ٿا معصوم ٻار ڪجهه ته ڪبو.
اسان جو ذهن ۽ هٿ پير ننڊ ڪندا ناهن،
قدم قدم تي پيو بار بار ڪجهه ته ڪبو.
مرڻ کانپوءِ جون ڳالهيون ته پوءِ ئي ٿينديون،
حيات جا ٿا ٻڌئون ڏينهن چار ڪجهه ته ڪبو.
ملي نه ديس ۾ پنهنجي اٽو لٽو ۽ اجهو،
ڪڇڻ جي ڏوهه ۾ سڏجئون ڪفار ڪجهه ته ڪبو.
بکن ۾ آهي نه ايٿوپيا رڳو زاهد،
ڏسئون ٿا ڏيهه ۾ پنهنجي ڏڪار ڪجهه ته ڪبو.