تون اچين ٿي ته منهنجي اڱڻ جي اڳيان- چنڊ تارا به جهومي لهي ٿا اچن،
تون وڃين ٿي ته منهنجي حياتيءَ منجهان- روشنيءَ جا اجالا هليا ٿا وڃن.
تنهنجي گفتار مان گل ڇڻن ٿا پيا- تنهنجي ڪردار مان ٿيون وفائون بکن،
تنهنجون ساريون ادائون اکين تي رکي- ناز تنهنجا سڀئي ساهه ۾ سانڍجن.
پيار سان روح کي ٿيون ملن راحتون- پيار سان ئي جُڙي ٿيون پن جنتون،
پيار وارا جتي ٿي جُدا ٿا پون- ڪيئي دوزخ اتي ئي ٺهي ٿا پون.
پنهنجي شاهي محل تي رکي پيرڙا- مُنهنجي اُجڙي ويل جهوپڙيءَ ۾ ته ڏس،
تنهنجي يادن جون هڏڪيون ستائن پيون- ۽ ٿڌا ساهڙا تڙپندا ٿا رهن.
گيت سنبري اچن ٿا لکي ٿو وٺان، لوڪ جا لڙڪ زاهد اُگهي ٿو وٺان،
نيڻ پنهنجا ڀلا ڪيئن پرچائجن- نير نيرن مٿان وير جان ٿا وهن.