پير کڄي ڇير وڄي، مور نچي ٿو،
بوند وسي ٿي ٿر تي رنگ رچي ٿو.
وير وڌي، هير ٿڌي، سمنڊ ڪناري،
مند مٿان جوڀن سان، ميلو مچي ٿو.
منڇر تي، ڪينجهر تي، هر تڙ تي تون،
پاڻ پرين جي ٿو اچين پيار اچي ٿو.
کوڙ کجي، مُرڪ کڻي، جيءَ ملي پيا،
ٻهڪ ٻڌي ٻيرين ۾ ٻور پچي ٿو.
مُنهنجي سَڏن کي ته زاهد مُنهنجي پرينءَ کان
جيءُ ملي ٿي ته جڏو جيءُ بچي ٿو.