ڪو به نه آيو، ڪو به نه آيو،
ڏينهن تتي، ۾ بڻجي سايو.
بي قدري کي دل ڏيئي مون،
اميدن کي ڪالهه ڪهايو.
رهجي ويئي ڇاتي آتي،
ڪنهن به نه سيني ساڻ لڳايو.
ڪنڊن جون پائي پوشاڪون،
پيار جون راهون پوءِ پُڇايو.
پنهنجا ڳوڙها پيئندي پيئندي،
زاهد روئندن کي ريجهايو.
شاعري
امن جا مسافر
ھي ڪتاب نامياري شاعر ۽ راڳي زاھد شيخ جي غزلن جو مجموعو آھي. امجد دراني مھاڳ ۾ لکي ٿو:
”زاهد شيخ سموريءَ سنڌ جي سچن ۽ بهادر ماڻهن جي اندر ۾ دل وانگر ڌڙڪندڙ شاعر رهيو آهي، هن جا گيت سنڌ جي سريلي راڳي سرمد جي آواز ذريعي سنڌ جي ٻچي ٻچي جي زبان تي سينگاريل آهن. زاهد شيخ پنهنجي سموري شعوري سگهه قوت ۽ عقل پنهنجي اڄ تي خرچ ڪيو آهي ۽ ان جي حل ڪرڻ جي جستجو ۾ قلم جي نوڪ استعمال ڪئي آهي.
”زاهد شيخ سموريءَ سنڌ جي سچن ۽ بهادر ماڻهن جي اندر ۾ دل وانگر ڌڙڪندڙ شاعر رهيو آهي، هن جا گيت سنڌ جي سريلي راڳي سرمد جي آواز ذريعي سنڌ جي ٻچي ٻچي جي زبان تي سينگاريل آهن. زاهد شيخ پنهنجي سموري شعوري سگهه قوت ۽ عقل پنهنجي اڄ تي خرچ ڪيو آهي ۽ ان جي حل ڪرڻ جي جستجو ۾ قلم جي نوڪ استعمال ڪئي آهي.
- 4.5/5.0
- 2825
- 769
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- زاهد شيخ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا ليکڪ وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- پنھنجي پاران
- مهاڳ : سنڌ جو قومي عوامي انقلابي شاعر
- غزل
- اسان لاءِ آهن اوهان جون ادائون،
- آ دنيا ڌوڪيبازن جي مان پيار جي ڳولها ۾ آهيان،
- ويهي، ته وير به ناهي، اٿي ته ساگر آ،
- مورن جهڙا ميت اسان جا
- اندر ۾ جيترا سُهڻا گلاب ٿا پاليون،
- سوچون، سپنا، دل ۽ مان،
- وقت جي وير منهنجي سوچن ۾،
- ورهين جيڏي رات ۽ مان،
- عشق ۾ اعتبار بيٺو آ،
- ڪيئن ملان عيد جي چنڊ سان،
- سونهن مان سادگي ملي جيڪر،
- نهار ساڻ اوهان جا خمار ٿا چاهن،
- وقت ويچار کي سڏيندو آ،
- همتون هوش مان هٽيون ناهن،
- پرين اسان جو پرين آ، پرينءَ سان پيار ڪبو،
- سوچ جا سلسلا ٿو ڏيان،
- تنهنجي چئي بيڪار ته ناهيان،
- سوچ منهنجي پري پري تائين،
- عشق جي آڳ آ- ٻاٽ ۾ ٿي ٻري،
- عشق ڏيندو عذاب آ يارو،
- مُحبتُن ۾ وَريا ته ناهيون،
- ٿين پيار جون ڪي رهاڻيون ٿين،
- ساهه جي سار تي شال اُڀري اچين،
- جا گهڙي تو کان ڌار آ جاني،
- جو پرين خوشيءَ جو ڏينهن آ،
- حياتيءَ جا هٻڪار وسري نه سگهندا،
- اي ڪاش، هتي جي ريت هجي،
- جيءَ کي جيئارجي- هينئڙو نه هارجي،
- اوهان ساڻ آهيو، اڪيلا ته ناهيون،
- اَڄُ ته آهيان ورونهه ڪر موسان،
- تنهنجو گهر آ منهنجي من ۾،
- دوستي زندگي آ پرين،
- سمنڊ ڪنارو- تون ۽ مان،
- ساهه سينگار پيار آ تنهنجو،
- خوبصورت نظارن جيان ٿي لڳي،
- عشق اجهامي ويندو ناهي،
- منهنجو تو سان پيار آ ايڏو،
- تنهنجو مُک شرمائڻ لاءِ،
- سونهن تنهنجي آ لاجواب صنم،
- تنهنجي پيار جو هڪڙو پَلُ،
- تون نه ملندين ته خير ڪونهي ڪو،
- تون اچين ٿي ته منهنجي اڱڻ جي اڳيان- چنڊ تارا به جهومي لهي ٿا اچن،
- تنهنجي اکڙين جي آڪاش مان- صبح جا سوجهرا ٿا ڦٽن،
- مُرڪي مُرڪي ملڻ کپي يارو،
- سسُئيءَ جو پير چارو آ گُلشن - حديد،
- اسان هجئون نه هجئون، شل اوهان کي ياد هجئون،
- توڙي ڏاڍا اهنجا آهن،
- پيار منهنجي کي سمجهي سگهي آن نه تون- مون سان ڪوڙي محبت جون ڳالهيون نه ڪر،
- ڪنڊن وارا، چُڀن چارا، دُکن جا ڍيرَ دڳ دڳ ۾،
- رستا ٿڪبا ناهن سائين- راهي ٿڪجي پوندا آهن،
- ساقي تنهنجي مئخاني ۾ دل وندرائڻ آيو آهيان،
- اکڙين مان وهايا مون- اَڄُ نير گهڻا آهن،
- پرهه جا سوجهرا ڦٽا ناهن،
- ها مان توکي وسارن گهران ٿو مگر- ڇا ڪيان مان وساري سگهان ئي نٿو،
- ساهَه ۾ ويٺو سانڍيان آئون،
- چنڊ چانڊاڻ ۾ هلي آ تون،
- مينهن آيا،
- ساهه سارا،
- ٻڌئون ٿا ته آهن مزا زندگيءَ جا،
- زندگيءَ جو ماتم،
- وِهه جي ساگر جهڙو جيون،
- عذاب ۾ آ زندگي- مگر نه هانءُ هاربو،
- دل ۾ هڪ بيوفا جو غم آهي،
- ڪيڏا مجبور ٿي پيا آهيون،
- مُرڪ مان لُڙڪ آ ٿي وئي زندگي،
- ڪو به نه آيو، ڪو به نه آيو،
- خالي جُهگيءَ م زندگي گهاري نه سگهياسين،
- پٿر آ جگر تنهنجو- تون پيار مان ڇا ڄاڻين،
- مون ڏانهن ڍري- سا تنهنجي دل،
- دردمندن جون دانهون ياد ايندئي،
- ٿڌڙا ساهه ڀرين ٿو ڇا لئه،
- زندگي رهندي به آ ويندي نه آ،
- سونھن چيو سينگار نه گهرجي،
- پيار کي جنهن نه پيار سمجهيو آ،
- مست ملنگ مستانا ماڻهو،
- ذهن جي سوچ لوچ ڏي ٿي ڇڏي،
- سپنا ڪل سوڀارا ٿيندا،
- رات ۾ روشني ملي ويندي،
- دوستن سان ملئون،
- مان پيار سان پٿر کي پگهاري به سگهان ٿو،
- جنهن جو ڪنڊن تي آشيانو آ،
- جڏهن من جي ٿر تي وسي بوند ڪائي،
- سُهڻا ته ماڻهو سارا،
- جڏهن به اينديئن خُمار ايندو،
- وقت آيو ته ملي پونداسين،
- مٺي کير جهڙو هُيو پيار تنهنجو،
- جتي هجو سُکيا هجو- اسان جي آ دعا اها،
- سونهن جو روح ريجهائبو،
- اسان جي سڏ ۾ آ سڪ سهڻا- وڻئي ته وهه وا ڪندو هليو آ،
- پير کڄي ڇير وڄي، مور نچي ٿو،
- منهنجون سموريون دانهون،
- سوچبو ته سونهن لاءِ سوچبو،
- صديُن کان نه آيا اسان ڏي اُجالا
- هر دور ۾ اسان تي ڏاڍن جو ڏاڍ ٿيو،
- هٿ قاتل ڪٽي سگهيا ناهيون،
- پکن پرين جي هلي ٿي پچار ڪجهه ته ڪبو،
- رات ڪين رهڻي آ، موٽڻا سويرا هن،
- منهنجي ماتا مٺي سرَ ساهَه کان پياري ڌرتي،
- هوءَ نيٺ ته اچڻي آ، رتُ ڇاڻ جي هولين م،
- زندگي بڻجي وئي غم جي علامت آهي،
- توسان گهاريل شام اوسائين،
- هي جيڪو پل آهي جاني،
- اَچُ ته هر جيءَ ۾ جذبن کي جيئاريون گڏجي،
- روئين پئي ڇو بانسُري،
- ڏاڍا پيارا پيارا ماڻهو،
- جنهن جو اُجرو اَندرُ نه هوندو آ،
- ڀرپور جواني آ،
- ڪو ڊاڪو ٿو هونئن لُٽي، ڪو هيئن لُٽي بيٺو،
- وڏيرا وري سڀ وٺڻ ووٽ ايندا،
- دُشمن به هتي ديس جو دلبر ٿو سڏائي،
- نه ڪر تلوار جي ڳولها نه ڪر ڪنهن تير جي ڳولها،
- هٿن ۾ پيار سان محبوب جو تحفو رکجو،
- جذبن ۾ جوش عشق جا شامل نٿا ٿين،
- ”ٻه قافيو غزل “ نئون تجربو
- پڪو آ پنهنجو پيار تو به چيو مون به چيو،
- هوڏ هستي به آ موج مستي به آ- سونهن جي ساٿ ۾ جام آهي جتي،
- پُڇي ٿي مون کان سفر ۾ حسين هر وادي،
- عجيب نيڻ نماڻا هُيا نٿا وسرن،
- تنهنجين يادگيرين ۾ گُم ٿي وَياسين،
- هر بُرو ٿو ڪري بُريون ڳالهيون،
- رَتُ جي رشتن کان وڇوڙن واريون،
- مزي ۾ روح آ هر سوچ باضميري آ،
- هر دوست جڏهن وقت گذاري جيان لڳو،
- وقت ڪندو آ ويساهه گهاتيون،
- پکين جا رهيا پَرَ سدائين سفر ۾-
- بئڪ ٽائيٽل پيج
ڏينهن تتي، ۾ بڻجي سايو.
بي قدري کي دل ڏيئي مون،
اميدن کي ڪالهه ڪهايو.
رهجي ويئي ڇاتي آتي،
ڪنهن به نه سيني ساڻ لڳايو.
ڪنڊن جون پائي پوشاڪون،
پيار جون راهون پوءِ پُڇايو.
پنهنجا ڳوڙها پيئندي پيئندي،
زاهد روئندن کي ريجهايو.