تنهنجي چئي بيڪار ته ناهيان،
گل نه صحي پر خار ته ناهيان.
مون سان ملندي ڪيٻائين ٿو،
ٽڪر جيڏو بار ته ناهيان.
تيز هوا ڇو ڪيرائيندي،
ڪچي وڻ جو ڏار ته ناهيان.
ايڏو ڇو ڪمزور ٿو سمجهين،
ڪوريئڙي جو ڄار ته ناهيان.
گيتن ۾ غم ڪيئن نه پويان،
دردن کان مان ڌار ته ناهيان.
هيڻو حال ضرور آ زاهد
پر مان ڪو پينار ته ناهيان