اسان هجئون نه هجئون، شل اوهان کي ياد هجئون،
رکو جي روح ۾ راڻا ته ڪائي ڳالهه ڪيئون.
اسان جو درد آ دوزخ جي باهه کان ٻيڻو،
اوهان جو سور ٿو ساڙي ڪڙهي ڪڙهي ٿا ڪڇئون.
اسان جي دُهل جو دَڌڪو به دانهن بڻجي ويو،
ڪٿي ڪا جاءِ جلي آ اٿي آ آهه اتئون.
ٻُڌو اسان کان ته ٻولي آ قرب جي حاضر،
ٻُڌايو پيار جون ڳالهيون ته بار بار ٻُڌئون.
جي زندگي ٿا وٺو وقت کان خوشي به وٺو،
ٻُڌو نه گيت رڳو ميت مٺا زاهد کنئون.