جڏهن من جي ٿر تي وسي بوند ڪائي،
اُڃايل چپن تي مٺي مُرڪ آئي.
سَجايون گهڙيون جڪي توساڻ گذريون،
جا توکان جُدا وئي عمر هئي اجائي.
اُتي گل گلابن جي سُرهاڻ ٿي وئي،
جتي ماڪ مُکڙين سان ڇاتي ملائي.
روئي چاندنيءَ لئه جَهلي جهول راتين،
چڙهي چنڊ پنهنجي جواني جلائي.
پرهه پيار پنهنجو کڻي ايندي زاهد،
اجائي نه آ ننڊ نيڻن وڃائي.