اسان جي سڏ ۾ آ سڪ سهڻا- وڻئي ته وهه وا ڪندو هليو آ،
هي دل لڳي آ، لڪي نه سگهندي- وڻن ۾ واڪا ڪندو هليو آ.
جهلي نه سگهبي ڪڏهن جواني- بڻاءِ آزاد زندگاني،
لڳا ٿي جوڀن تي جيل جيڪي- سي ڪوٽ ڪاٽا ڪندو هليو آ.
رُسي ويو ڌرتيءَ کان ڀاڳ آهي- انڌير سارو سماج آهي،
سچن کي سيني سان لاءِ سائين- ٺڳن کي ٺاٺا ڪندو هليو آ.
بُرو مري ڀل بچڻ نه گهرجي- عذاب اڳتي اچڻ نه گهرجي،
دلين جي دشمن مٿان دڳن ۾- وڏا ڌماڪا ڪندو هليو آ.
جي روح لئه ٿو گهرين بهاري- ته پيار کي ڏي ڄمار ساري،
پرين اسان ڏي اچين ته پنهنجا- پڪا ارادا ڪندو هليو آ.
بهار چاهي ٿو باغ هرڪو- اندر جو روشن چراغ ڪر ڪو،
محبتن سان پريت جا وڻ- سُڪا به ساوا ڪندو هليو آ.
جڏهن تنهنجي مک تي مرڪ ايندي- تڏهن اسان جي به عيد ٿيندي،
جي دل ۾ جذبو ٿي دوستيءَ جو، ته دل سان دعويٰ ڪندو هليو آ.
حُسن آ زندهه ضمير زاهد، عشق به آهي امير زاهد،
سَڏئي ٿي سوري چويس پهتو اچان تو ها ها ڪندو هليو آ.