سوچبو ته سونهن لاءِ سوچبو،
روڪبو ته رهزنن کي روڪبو.
ڪا ته ڳالهه آهي جو وڃئون پيا،
موٽبو ته مُرڪندي ئي موٽبو.
دير سان مليو صنم ته خير آ،
دل لڳي وئي آهي ته لوچبو.
مئڪدي جا خالي جام ٿا چون،
اڄ پرينءَ جي اکين مان اوتبو.
جنهن سان واسجي زاهد وطن وڃي
پيار جو اُهو گلاب پوکبو.