شاه جي نظريه موجب ٻوڙي مان مراد مرشد آهي
ٻڏندي ٻوڙن کي، ڪي هاتڪ هٿ وجهن،
پسو لڄ لطيف چئي، ڪيڏي منجهه ڪکن،
توڙي ڪنڌي ڪن، يا ساڻ هوندا سير ۾.
شرح – ڄاڻن گهرجي ته لطيف لاثاني جي ترجمان الهام آسماني جي نظريه موجب دنيا جي درياءَ مان امن ۽ سلامتي سان پار پهچڻ واسطي ٻوڙي کي وسيلو وٺڻ واجب آهي جنهن جي ذريعي ٻڏڻ کان بچي ڪنهن ڪنڌي ڪناري تي پهچي پار ٿجي اهو ٻوڙو مرشد ڪامل آهي- جنهن جي نظر فيض اثر سان ۽ صحبت سوني پرت پرور سان لهرين دنيا کان لنگهي پار پهچڻ سلامتي سان سولو لڳي ٿو جيئن جو بيت مذڪور ۾ لفظ ٻوڙن جو آندل آهي ڀٽائي جي نظريه موجب ٻوڙن جو اطلاق مرشدن تي آهي تنهن ڪري مرشد مربي رهبر ربي کي وسيلو وٺي درياءَ ۾ گهرڻ ڪاميابي جو ڪارڻ آهي هادي جو هٿ وٺڻ هشيار ۽ هاتڪ جو ڪم آهي نه غافل ۽ ڪاهل جو هن بيت مذڪور جي تائيد ۾ بطور شرح جي هي آيت ڪم ڏئي ٿي يا ايهاالذين اتقوا الله وا ابتغوا اليہ الوسيلته) يعني اي مؤمنو الله کان ڊڄو ۽ انهي جي طرف وسيلو وٺي اچو) مطلب ته مرشد ڪامل جي وسيلي کان سوا محبوب جو مشاهدو ماڻڻ مشڪل آهي- رهبر روحاني جي رغبت روح پرور کان سوا ڏيہ ڏورڻ عبث ۽ اجايو آهي، ڇو ته، پير روشن ضمير کان سوا ڪا به پنڌ ڪري منزل مقصود تي نه پهتي آهي جيئن جو هن زيرين بيت ۾ سرتاج سنڌ چٽا ئي ڪرڻ فرمائي آهي
(بيت)
اپر اسونهن ڏيهه گهڻو ئي ڏوريو،
سڳر ري سونهن پهتي ڪا نه پنڌ ڪري)
هن بيت جي پٺ ڀرائي هي حديث شريف آهي – الرفيق ثم الطريق) يعني اڳ ۾ رهبر رفيق هٿ ڪري پوءِ طريق ۽ واٽ ۾ پير پائڻ گهرجي)