پراڏو سو سڏ
ڇا لئه پنھنجي ذات لڪايان، پاڻ پنھون آءُ آھيان آھيان،
اصلون اناالحق الايان، ٺاھ ٺڳيءَ جا ڊاھيان ڊاھيان،
مان ئي آھيان ملحد
آدم کان ڀي اڳ ۾ آھيان، لوح قلم جي بات بتايان،
”ڪن فيڪون“ جي چال چلايان، ”ڪين“ منجھاران ”ڪُل“ بنايان،
عرش مٿي احڪام ھلايان، فرش مٿي فردوس بنايان،
ازل ابد جي راند رچايان، مٿي پاڻي، ٺاھيان ڊاھيان،
سڀ ڪنھن صورت صاحب آھي، جُڳ جُڳ پنھنجو روپ مَٽايان،
ڪڏھين عيسى، موسى آھيان، ڪڏھين ڪرشن، رام سڏايان،
ڪڏھين احمد نانءُ رکايان، گوتم بنجي گيان ڪمايان،
طُور مٿي ڀي پاڻ پسَايان، باھ اندر گلزار بنايان،
وھ وا رنگي رنگ رچايان، ڪثرت وحدت منجھه سمايان،
ڪڏھن ڀوت ڀڀوتي ڀانيان، ھندو بڻجي تلڪ لڳايان،
ڪڏھين ممبر مسجد ٺاھيان، مومن جا مذڪور ٻڌايان،
ڪڏھين ڪربل ڪنڌ ڪپايان، زھر پيان، سقراط سڏايان،
ڪڏھين سوريءَ سيج سجايان، ملڪ مڙئي منصور بنايان،
اول آخر ظاھر آھيان، سنڌ وطن جو ڏاھر آھيان:
مان ئي ملحد آھيان
ڪڏھن دل جي ديڳ دمايان، ڍونگ سڄي جو ڍڪڻ لاھيان،
ڪڏھين لات لطيفي ڳايان، سامي ۽ سرمست سڏايان،
ڪڏھن قرب قليچ ڪمايان، دردن جا درياھ وھايان،
ڪڏھين سانگي پاڻ سڏايان، برھ سندا ڪئين باغ بنايان،
ڪڏھين ”بيوس“ باغي آھيان، جاڳرتا جي جوت لڳايان،
محبت جو دستور ھلايان، الفت جا اعلان ڪرايان،
فطرت جو فرزند سڏايان، پيار سندو پيغمبر آھيان،
اول آھيان، ثاني آھيان، ساڳيو ساڳيو سچ سڻايان،
چارڻ بنجي چڻنگ وڄايان، ڀنڀٽ باھ پيو ڀڙڪايان،
ظلم ذلالت لعنت آھيان، شيخيءَ پيريءَ ڍينگو ڊاھيان،
آزادي جو ناد وڄايان، امن سندو جھنڊو جھولايان،
شيخ اياز اھو ئي آھيان، شوق منجھان ”شمشير“ سڏايان،
ماڻھو ليکي شاعر آھيان، پوءِ به الائي ڇا ڇا آھيان،
جوئي آھيان، سوئي آھيان، آھيان آھيان، ملحد آھيان:
مان ئي آھيان ملحد
روح رھاڻ حيدرآباد مئي 1965ع