قديم دور
شاعر نامعلوم – پيار جا گيت
مصر ( ١٥٦٧ – ١٠٨٥ ق.م)
هيءَ شاعري ازرا پائونڊ ۽ نيل اسٽاڪ اٽليءَ ۾ بورس ڊي رچولٽز طرفان ڪيل ان ادبي ترجمي تان انگريزيءَ ۾ ترجمو ڪئي جيڪو مصر جي تصويري ٻوليءَ مان ڪيو ويو هو. مصر جو گهڻو اصلوڪو مواد نامڪمل صورت ۾ محفوظ آهي جيڪو ١٠٨٥ کان ١٥٦٧ ق.م جو آهي.
تون ۽ مان
پاڻ موٽي اچون ٿا، مـِـٺل!
وڻن سان ڀريل باغ ۾
منهنجا هٿ گلن سان ڀريل
***
پاڻي آهي تلاءَ ۾ بيٺل
ان ۾ پنهنجو عڪس ڏسان ٿي
منهنجو وجود سمورو ڄڻ ته گل
***
عڪس ۾ ڏسان ٿي توکي
هري هري پٻن تي پٺيان ايندي
ته جيئن مون کي چُمين
۽ پڻ منهنجا سرها وار کليل
***
تنهنجي ٻانهن جي ڀاڪر ۾ جڪڙيل
ائين ڀانيم ڄڻ ته
مان هجان فرعون سان جڙيل
***
سيموءَ جا گل ايڏا پتڪڙا آهن
جو انهن کي ڏسندڙ پاڻ کي
ڪنهن ديو جيڏو ٿو محسوس ڪري
***
آءٌ ته تنهنجو پهريون پيار آهيان
ائين جيئن ماڪ ڦڙن ۾ وهنتل
ڪچڙو سائو گاهه ۽ سرها سيموءَ جا گل
***
تنهنجي کوٽيل نهر نياري
اتر هير جي هلچل سان
لڳي ٿي ڪيڏي پياري
***
رستو ڪيڏو سانت لڳي ٿو
تنهنجو هٿ خوشيءَ مان جڏهين
منهنجو هٿ ڇُهي ٿو
***
تنهنجو مٺڙو آواز جياري ٿو
جهڙو ڪر ڪو مڌ
توکي ڏسڻ ڀانيان ٿي
ڪجهه کائڻ پيئڻ کان وڌ
***
باغ ۾ جي گل آهن
تولاءِ ڇني سي پوتا ٿم
ڏس ته ڪيڏا امل آهن
***
جڏهن تون مست ٿي
اکيون ٻوٽي سمهين ٿو پوين
ڪيڏو ٿو وڻين
پوءِ ڌوئان ٿي اچي مان
تنهنجي پيرن جي پڻي
***
اهو منهنجو يار آ
پاڻيءَ ۾ پير
هٿن ۾ جنهن کي ڄار آ
***
اسين نيرن ڪيون ٿا
۽ بيئر پيون ٿا گڏجي
پنهنجي بدن جو جادو
جڏهن آڇيانس ٿي
منڊ ۾ وڃي ٿو منڊجي
***