نامعلوم
[/b]نامعلوم
[b]هندستان (١ – ٣ صدي عيسوي)
[/b]
هي نظم ڪلاسيڪي تامل جي قديم مجموعي ڪرنٽو ڪائي مان اي ڪي رامانجن جا چونڊيل آهن. تامل ٻولي هندستان جي ٻن ڪلاسيڪي ٻولين مان هڪ آهي. هي نظم آزاد صورت ۾ لکيل آهن ۽ انهن سان ڪي ڏند ڪٿائون به لاڳاپيل آهن، جن مان هڪ ”عظيم ٻوڏ“ بابت پڻ هئي، اهي نظم عورتن جا لکيل آهن.
[b]سپنو[/b]
ڪوڙا واعدا ڪرڻ وارو منهنجو پريتم
رات منهنجي پاسي ۾ ستل هو
هڪ سپنو -
بنهه سچ جهڙو هو
جاڳڻ تي ڇا ڏٺم
ته خالي هنڌ تي پئي هٿڙا ڦيريان
۽ هاڻ هيڪلائيءَ جي ڀَوَ کان
ائين ڳران ۽ مران ٿي
ڄڻ ڪو ڪنول گل کي
جيت لڳو آ !
***
هن جي سرتيءَ هن کي چيو:
”اچ ته چمبيليءَ جي ول سان ڍڪيل
هن ٽڪريءَ تي چڙهي ڏسون
ته شام ويل پريان ايندڙ اها موسيقي
ڏاندن جي جوڙيءَ سان گڏ
ڍاپي ايندڙ ڌڻ جي
چڙن جي چونگار ته ڪانهي؟
يا هن جي بيل گاڏيءَ ۾ ٻڌل
ٽليون ته نٿيون وڄن؟
۽ هو ٻيلي جي آلي مٽيءَ مان
موٽي رهيو آهي، ڪم لاهي
۽ هن جو من محبت ۽ محنت جي مزي کان
مُرڪي ڪجهه جهونگاري رهيو آهي
۽ هن جا تير انداز ساٿي متان
هن سان گڏجي موٽندا هجن.“
***
[b]اوڪار مڪاتي
[/b]تامل
[b]پيار[/b]
پکين جي چهڪار سان چهڪيل
وڻن جي جهڳٽن ۾
سهڻن گلن سان جهنجيل ٻار ۾
اسان ڪڏهن پيار ڪيو هو
منهنجي اکين ۾ هُو هو
منهنجي ڪنن ٿي هن کي ٻُڌو
ڪيڏي سونهن هئي ڪيڏو ٻَل هو
منهنجي ڀريل ڀاڪر ۾
۽ هن کان دوري ڪيئن نه
منهنجي ٻانهن جو سمورو ٻل ڪڍي
سمورو ست نپوڙي وڌو آهي
ان مان ڀلا مان ڇا سمجهان – اي سرتي!
***