ڪورينايونان ( ٥ صدي ق.م)
[b]ننڍڙا نظم
[/b]هو مون تي مهربان نظر وجهي ٿو
جڏهن آءٌ ٽانا گرا جي
اڇا ڪپڙا پهريل عورتن لاءِ
پنهنجا ويرتا وارا مانائتا گيت ڳايان ٿي
سمورو شهر جهومي اٿي ٿو
منهنجي آواز ۽ مڌر سرن سان.
***
ڇا تون سدائين ستل رهندينءَ!
اڳ ته اي ڪورينا!
تون اهڙي غافل نه هئينءَ.
***
آءٌ ته مرٽس کي ڏوهه ڏينديس
جيتوڻيڪ هوءَ ڏات ڌياڻي آهي
ته به ڪيئن هڪ عورت هوندي
پنڊار آڏو اچڻ جي هُن سگهه ساري!
***