نامعلوم شاعره: آئرلئنڊ – (٩ صدي عيسوي)
[b]لهندڙ وير
[/b]پاتال مان هڪ لهر اٿي
مون لئه آتي آهي
منهنجي حياتيءَ هاڻي
موٽ کاڌي آهي
اهڙي لهندڙ وير وانگي
جا ٻيهر نه چڙهندي آهي
آءٌ ”بيئر“ جي ”هيگ“ آهيان
سهڻو لباس پائي
ڪيڏي نه سونهندي هئس
اڄ غريبيءَ ايئن ساڙي آهيان
جو ليڙ لٽن ۾ آهيان
اڄ جون نينگر ڏسن ٿيون
دولت ملڪيت جا سپنا
پر جوانيءَ ۾ اسان
بس پنهنجا پرين ٿي ڏٺا
ياد اٿم ڪيئن!
هو گهوڙن تي گهمندي، پيار منجهاران
اکڙين سان آکيندا هئا
پر چپن سان ڪجهه به نه چوندا هئا
پر اڄ هر ڪو پوءِ ڍائو
آهي ڪوڙ جو ڪوڏيو
اندر ڪين جو ڪُنو
پر ٻاهر وڏو شو!
پر مالڪ جا لک ٿورا
وقت جي وير سان ڏنائين
سهڻا سَجيل گاڏيون گهوڙا
محبوب مٺا مون کي مُڪائين
هي نٻل هٿڙا جيڪي هاڻي
جوان بدنن لئه بيڪار لڳن ٿا
پر ڪڏهن ته اهي ڀي
راڻن کي رائيندا هئا.
***
اَلا نٿي هلي سگهي
جوانيءَ جي چڙهيل درياهه تي
هاڻ هيءَ پراڻي ٻيڙي
منهنجي سونهن جا سهڻا پل ويا
۽ تن من اندر جون
ساريون خوشيون انگل ويا
ٿڌي هوا سان ٿڙڪي ٿڙڪي
لهرون ويرون دانهون ڪن ٿيون
جي آءٌ ٻڌان ٿي - ۽ سوچيان ٿي
نه ڪو امير نه ئي ڪو غلام
مون وٽ ايندو اڄوڪي شام!
***
اڄ ته ٻڌان ٿي ونجهه جو آواز
سوچن ۾، لهرون چيريندو
ڇا اڄ هو ايندو؟
يا وري اهي ونجهه سمهي پوندا
مون وانگي سويرو؟
واريءَ اندر هڪ پاتال به آهي
طوفاني لهرون جا شيءِ به آڻين ٿيون
پاتال اها هٿن مان کسي وٺي ٿو
آءٌ انهيءَ کي سڃاڻان ٿي
اهو سڀڪجهه ڳهي ويندو آهي
آءٌ انهيءَ کي ڄاڻان ٿي
منهنجي اندر ۾ پڻ
اهڙو ئي هڪ پاتال جو آهي!
***
سمورين تخليقن مان
هيءَ مرد جي ذات عجب آهي
سندس طوفاني غرور نظر ايندو
پر وير جو موٽڻ لڪائي ڇڏيندو.
***