نو چوان ميانگ : ڪوريا (١٩١٣ع کان ١٩٥٧ع)
تڏ
منهنجو گھرڙو نه ڏٺو ٿئي
منهنجي غربت نه وائکي ٿـِئي
ان ڪري سموري رات لڪي لڪي
آءٌ مستقل روئندي ٿي رھان
۽ مون وانگي ئي ڪو نه ڪو ڪٿي نه ڪٿي
ضرور روئندو ھوندو، اھو سوچي
آءٌ چانڊوڪيءَ ۾ ڀڄي ڪنهن پٿر پٺيان
پنهنجي رات جو ڏک تازو ٿي رکان.
***