ولادااسپين (عربي)
اسپيني عرب شاعر ولادا ڪاربووا ۾ يارهين صديءَ جي پهرئين اڌ ۾ رهندي هئي. هوءَ وقت جي خليفي جي ڌيءَ هئي ۽ سندس بيٺڪ ۾ ڪيترائي شاعر ۽ ليکڪ اچي گڏ ٿيندا هئا. هوءَ هڪ تمام خود مختيار عورت هئي ۽ پردو ڪرڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو هئائين ۽ پنهنجي ادبي حيثيت لڪائڻ کان به نابري واري بيٺي هئي. عربيءَ جو بهترين ڪلاسيڪي شاعر ابن زيدون سندس محبوب هو جنهن سان اندلس ۾ رهندي هئي. هن جي شاعري زيدون سان منظوم خطن جي صورت ۾ آهي.
هي پهريون نظم هن زيدون جي ان شڪايت جي جواب ۾ لکيو، جنهن ۾ هن کيس گهٽ ۽ ننڍڙين ملاقاتن بابت چيو هو.
[b]چري چاهت
[/b]سوچيان ٿي،
ڇا ڪو ٻيو رستو ڪونهي
وڇوڙي کان پوءِ، وري ملڻ جو
هڪ ٻئي سان پيار ونڊڻ جو.
اڳ ۾ سياري جي مند ۾،
جڏهن، تون آيو هئين
مون اَنِگي اڇلائي ڇڏي هئي
اهڙي تن ۾ اچي باهه لڳي هئي
هاڻ توکان سواءِ ڪيئن رهان مان؟
ڄاتو ٿي ڀاڳ مون پنهنجو
ٿيو اهو ئي جو ٿيڻو هو،
ڪنهن کي هاڻ چوان مان!
وقت وڃي رهيو آ، نٿي وڃي دُوري
تنهنجي لاءِ منهنجي چاهت ۾
صبر ائين ڄڻ ڪا سوري!
تون جِت وسين ٿو شل سو ديس وسي
بادل برسي بس نه ڪن
ڍنڍون ڍورا جرٿر هجن.
[b]خوشفهمي[/b]
(هي نظم ولادا ان وقت لکيو جڏهن پنهنجي محبوب جي دلچسپي سندس ٻانهيءَ ۾ ڏٺائين.)
جي مون سان پيار ونڊين ها
پل لئه مون کان دُور نه ٿِين ها
منهنجي هن ٻانهيءَ سان پوءِ تون
بنهه سرچي ڪين سگهين ها.
هيءَ سهڻي ڦلدار شاخ ڇڏي
ڀنڀلجي ويو آهين جنهن ڏانهن
تنهن ۾ مون جهڙو ڦل ڪٿي!
تون ڄاڻين خوب سڃاڻين ٿو
آءٌ بهشت جو پورو چنڊ آهيان
پوءِ به ڏک جي ڳالهه اها
”المستوريءَ“ سان پاڻ وندرائين ٿو.
(المستوريءَ جي هڪ معنيٰ ته ”خريد ڪيل“ آهي ۽ ٻي معنيٰ ”زهره گرهه“ يا سَيارو پڻ آهي.)
***