لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق

دنيا جون شاعر عورتون

هن ڪتاب ۾ اڍائي ٽن هزار سالن جي عرصي تي ڦهليل عورتن جي پيڙائن جي تاريخ آهي. هن ۾ عيسوي سن کان به اڳي جي شاعرائن کان وٺي ويهين صديءَ جي پڇاڙي تائين، يونان جي سيفوءَ کان وٺي هندستان جي امرتا پريتم تائين وڃي شاعرائن جي خيالن، جذبن ۽ احساسن ۾ هڪجهڙائي حيرت ۾ وجهندڙ آهي.
Title Cover of book دنيا جون شاعر عورتون

لوئي لابفرانس (١٥٢٥ع کان ١٥٦٦ع)

لوئي لاب ھڪ ننڍڙي علائقي ليان ۾ ڄائي ھئي. ھن جو پيءَ ۽ مڙس ٻئي شاھوڪار ھئا. ھن کي عام طرح ”لابيل ڪارڊيئر“ چوندا ھئا. ھن يوناني، لئٽن، اسپيني ۽ اطالوي ٻوليون ننڍي عمر ۾ سکي ورتيون ھيون ۽ پنهنجي ظرافت توڙي سونهن جي ڪري مشھور ھئي. ھوءَ ھڪ سٺي گھوڙيسوار به ھئي. ھن ھڪ جنگ ۾ به حصو ورتو ھو. ھن جي ھڪ سٺي لائبريري به ھئي ۽ ھڪ مشھور ادبي بيٺڪ به ٺاھي ھئائين ۽ پنهنجي دور جي ڪيترن شاعرن سان چڱي واقفيت ھئس. ھن کي فرينچ نئين سجاڳيءَ جي وڏي شاعر چيو وڃي ٿو. ھن ١٥٦٦ع ۾ ليان ۾ ئي وفات ڪئي.

[b]ترس، اي موت!
[/b]
جيستائين آءٌ روئي سگھان ٿي
گذري ويل خوشيءَ جي گھڙين لاءِ
جيستائين لڙڪ لاڙي سگھان ٿي
۽ جيستائين ڏک جا ساز وڄائي
منهنجو آواز چٽو ڳائيندو رھندو
۽ جيستائين نازڪ ھٿن جون آڱريون
تنهنجي ساراھھ جو سُرندو وڄائي سگھنديون
جيستائين منهنجي من کي
سک دلاسو ڏيندو رھندو
۽ تنهنجي درد آشنائيءَ سان
روح رچيو رھندو
تيستائين، ھا تيستائين آءٌ مرڻ نٿي چاھيان
پر جڏھن منهنجون اکيون سڪي وڃن
منهنجو آواز ڳرو ٿي وڃي
منهنجا ھٿ ۽ آڱريون نست ٿي وڃن
۽ دنيا جي ڌرتيءَ تي منهنجو روح
پيار جي زندگيءَ جي ھڪ پل لاءِ
سڪڻ لڳي
ته پوءِ اي موت تون ڀلي اچجانءِ
منهنجي ڏينهن کي رات ڪري ڇڏجانءِ!
***