هندستان جي سنسڪرت شاعري (٧٠٠ع کان ١٠٥٠ع)
[b]وديا
سج[/b]
آءٌ ساراهيان ٿي اڀرندڙ سج جو گولو
چَتونءَ جي چهنب جيان ڳاڙهو، تيز ڪرڻن وارو
ڪنول گلن جي جهڳٽن جو پيارو
پورب ديويءَ جي ڪن جو والو.
***
[b]بيوفا[/b]
چئو، اي سرتي! ڇا اڃا سڀڪجهه ساڳيو آهي؟
جمنا ڪناري اسريل وڻن ۾ خلوتون ساڳيون آهن
اهي ئي گوپيون، اهي ئي انگل آرا
راڌا جي پريم جا ساٿي ساڳيا آهن؟
هاڻ جڏهن کجيءَ جا پن وڍڻ جي گهرج ئي ڪانهي
ڪنهن پريميءَ لئه وڇائڻ خاطر
ته ڊڄان ٿي انهن جي ساوڪ سڙي ويندي
۽ پراڻا ٿي ٽڙڪي پوندا!
***
[b]سلا ڀاتريڪا
بيوفا[/b]
منهنجو ور اهو ئي ساڳيو آهي
جنهن منهنجو سڱ ورتو هو
چانڊوڪيون راتيون به ساڳيون آهن
ونڌيا جي ٽڪرين تان جو واءُ گهلي ٿو
موتئي جي مهڪ سان واسيل آهي
آءٌ به اها ئي ساڳي آهيان
پر ته به سڀڪجهه ساڳيو ناهي.
اڄ منهنجي دل تڙپي ٿي،
نهر جي ڪپ تي سَر جي ٻُوڙن لاءِ
جيڪي گواهه هئا اسان جا
۽ ان پيار جي انمول اڻکٽ گهڙين جا!
***