نامعلوم شاعر: انگلينڊ – (١١ صدي عيسوي)
[/b]
هتي ڏنل نظم اينگلو سيڪسن شاعريءَ جي هڪ مجموعي ”ايڪسٽر بڪ“ مان ورتل آهي جيڪي ايڪسٽر جي گرجا ۾ پيش ڪيا ويا هئا، جيڪي ١٠٥٠ع ۽ ١٠٧١ع جي وچ ۾ هڪ پادريءَ پيش ڪيا هئا. ان مجموعي ۾ ڪيترا نظم ۽ ڳجهارتون شامل آهن.
[b]زال جو ڏک
[/b]
آءٌ هڪ ڏکويل عورت
پنهنجي ڏک ۾ ڳايان ٿي
اهو ڏک اها پيڙا
پنهنجي جنم کان جوانيءَ تائين
سَٺِي اٿم سدائين
اها ڪهاڻي نئين يا پراڻي سمجهو
پر اڄ پڻ سچي آهي، دوستو!
مون پنهنجو صليب هميشه لاءِ
پنهنجي ڪلهن تي کنيو آهي
منهنجي محبوب مون کي هت آندو هو
پوءِ پاڻ ڏيساور ڏي
سمنڊ جي لهرن تي سوار ٿي
هو هليو ويو
هن جا پور سوين پاليم
راتيون روئي روئي ڪاٽيم
ڪٿي هوندو، ڪيئن هوندو؟
سوچي سوچي دل ٿي ڦاٽيم
جدائيءَ جي جهوريءَ ۾
جهاتيون هر هر ٿي پاتيم
هن مرد جي مائٽن جا هئا
ڪارا سينا ميرا مَنَ
سٺم سَور ٿي هردم
اسان کي وڇوڙڻ خاطر
حياتيءَ ۾ نفرت جو زهر ڀريندا رهيا
هو سـِـٽون ڪي سـِٽيندا رهيا
ڏک سوين ڏئي ڏَنڀيندا رهيا
ته به جدائيءَ ۾ جُهرندي ڀُرندي
آءٌ هن کي ساريندي رهيس
جنهن پيار جي گهر ۾ هن
مون کي پرڻائي آندو هو
ات پيار بنان، هن جي ساٿ بنان
ڪيئن گهاريان ٿي گذاريان ٿي
سو بس آءٌ ئي ڄاڻان ٿي
روح رڙي ٿو، من تڙپي ٿو
دل دُکي، دور خوشي
هن جي دل ۾ الائجي ڇا هو؟
من جو مير لڪائي، ڪوڙي مرڪ سجائي
مون سان ڪيئي قول ڪيا هئائين
هٿ ۾ هٿ جهلي چيو هئائين
”موت وڇوڙيندو توکان مون کي
ٻئي ڪنهن کي طاقت ناهي.“
اهو ماضي هو، پر حال ۾ ڇاهي؟
دوستي اسان جي پيار اسان جو
جو اڳ هو اهڙو ڪجهه به ته ناهي
هن کان دوري هاڻي سهڻي پوندي
حياتي اڪيلي ئي جيئڻي پوندي.
***
هاڻ ته ڌارين ڌڪاري ڪڍيو آ
جهنگ ۾ مون پنهنجو گهر اڏيو آ
شاهه بلوط جي ڇانوَ جي هيٺان
حياتي هيڪل وياڪل گذاريان ٿي
پل پل هن کي ساريان ٿي
هيءَ وادين جي اونداهي
هي ترايون ۽ هيءَ کاهي
هي اڱڻ ۾ اسريل ڪارا ٿوهر
هو ياد اچي ٿو هر هر
هو ڪيڏو دُور هليو ويو آ
دوريءَ دل بيمار ڪئي آ
دنيا ۾ دوستن جي کوٽ ته ناهي
پيار ڏئي پيار ڪمائي
ڪيئي گڏجي پاڻ ۾ گهارين ٿا
۽ آءٌ اڪيلي هت صبح سويري
شاهه بلوط جي وڻ هيٺان
جڏهن ٿڪجي اچي ويهان ٿي
آرهڙ جي طويل ڏهاڙن ۾
پنهنجي بدبختيءَ جو ڏک ڪڍان ٿي
سُور ۽ سختيون ساري
روز روئان ٿي روز رڙان ٿي
آخر ڪيستائين؟ ڪيستائين؟
او منهنجا سهڻا سائين!
***