لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق

دنيا جون شاعر عورتون

هن ڪتاب ۾ اڍائي ٽن هزار سالن جي عرصي تي ڦهليل عورتن جي پيڙائن جي تاريخ آهي. هن ۾ عيسوي سن کان به اڳي جي شاعرائن کان وٺي ويهين صديءَ جي پڇاڙي تائين، يونان جي سيفوءَ کان وٺي هندستان جي امرتا پريتم تائين وڃي شاعرائن جي خيالن، جذبن ۽ احساسن ۾ هڪجهڙائي حيرت ۾ وجهندڙ آهي.
Title Cover of book دنيا جون شاعر عورتون

گاسپارا اسٽيمبا:اٽلي (١٥٢٠ع کان ١٥٥٤ع)

گاسپارا اسٽيمبا پاڊوا ۾ ڄائي ھئي ۽ اٽليءَ جي نئين سجاڳيءَ جي سٺي شاعر ھئي. ھوءَ وينس جي ھڪ فنڪار خاندان ۾ وڏي ٿي ھئي. ھوءَ ھڪ ايماندار طوائف ھئي ۽ اڪثر نظمن ۾ پنهنجي محبوب نالي ڪولاٽينو ڊي ڪولاتو جي بيوفائيءَ جي شڪايت ڪئي اٿس، جنهن سان سندس تعلق صرف ٽي سال رھيو، جنهن دوران به ھو گھڻو ڪري ٻاھر فرانس ۾ رھيو.

[b]جيئڻ مرڻ
[/b]
عشق مون سان ائين ڪيو جو
سدائين ڪنهن باھه ۾ سڙان ٿي
ڌرتيءَ تي ھڪ نئين ”سلينڊر“(1) وانگي
ڪڏھن مران ڪڏھن جيئان ٿي
”فينيڪس“ (2)پکيءَ وانگي
سڙي مرڻ، مري جيئڻ راند ھجي ڄڻ
۽ ھو جنهن جي لئه سڀڪجھ سھان ٿي
مون لئھ ڇا ڇا سوچي ٿو، پرواھه ڪانه ڪيان ٿي
باھه جو ھڪ اُلو وسامي ٿو
ته پاڻمرادو پيار منجھان ٻيو ٻاريان ٿي
جنهن ۾ اڳ کان وڌ سيڪ ۽ تَو ھجي ٿو
جيستائين منهنجي دل چورائڻ وارو يار
انهيءَ ٻرڻ ۽ سڙڻ مان خوش رھي ٿو
مون کي پڇتاءُ ڪونه ٿئي ٿو
مان ته ھن سان بي لوث پيار ڪريان ٿي
جي مون کي يقين ھجي ھا
ته موت سڀ سُور ختم ڪري ڇڏيندو
ته ان کي ڳوليان ھا
پر ڄاڻان ٿي ته موت ماري ڪين سگھي ٿو
اھو ته ڪوڙو آٿت آ
موت کان پوءِ به سور ٻيڻا ٿي ويندا آھن
مون ته ڏينهن ۾ ڏھه ڀيرا
مري ڏٺو آ
۽ ھر ڀيري ان مان نئين پيڙا جاڳي ٿي
۽ پيار نئين سر جيئي ٿو
پنهنجو پيار زنده رکڻ لاءِ
ھاڻ مون سوچيو آ
ڇو نه روز مران ۽ روز جيئان!
***

(1) باهه جو ڪينئون
(2) هڪ خيالي پکي جيڪو مري وري جيئرو ٿيندو آهي.