لن لنگ : تائيوان (١٩٣٥ع)
سارين جي فصل ۾ رستا ڪراس ڪن ٿا
تون ڄڻ ته عمودي ليڪ
۽ آءٌ ڪا اُفقي ليڪ
ھڪ ٻئي کي ڪراس ڪري
سموري ڪائنات
۽ چارئي ڏسائون
پاڻ ۾ آھن اسان ورھايون،
اسين ازل کان اچي
ھتان لنگھون ٿا
۽ ھڪ ٻئي جي سامھون اچي
آخرڪار پاڻ ۾ ملون ٿا
ھڪ سارين جي ٻڏل فصل ۾
ھڪ ٻگھھ پکي خاموش پرن سان
اچي ھيٺ لھي ٿو.
۽ اسين موسم جي باري ۾ ڳالھائيندي
”وري ملنداسين“ چئي موڪلايون ٿا
۽ ھڪ ٻئي کان پري
ٻن ٽڪرين تي چڙھي وڃون ٿا
۽ بلندين تان ڏسون ٿا
ھڪ سھڻو اڇو کنڀ ھوا ۾ ترندو
اھو کنڀ جيئن ئي ھيٺ لھي ٿو
الا، انهيءَ پل
اسان ٻئي ڪيئن نه آس ڪيون ٿا
ته خوشي به اھڙو ئي ڪو کنڀ ھجي ھا
چپ چاپ پاڻيھي ھيٺ لھي اچي ھا
اسان جي اھا آس-- !
ان ھوندي به ته
پکين کي ته پر ھوندا آھن!
***