روزاريو ڪاسٽيلانوس : ميڪسيڪو (١٩٢٠ع)
ھڪ پراڻي پٿر کي خاموشي پريشان ڪري ٿي
ھتي آءٌ پنهنجن سمورن لفظن ساڻ کــُتل آھيان
ڪنهن تازي ميوي جي ٽوڪريءَ جيان
ھزارين تباھه ٿيل قديم خدائن جا ڀڳل ٽڪرا
منهنجي رت ۾ مڙي اچن ٿا
۽ پنهنجا مجسما ٻيھر جوڙڻ گھرن ٿا،
سندن ڀڳل منهن منجھان نڪري
ھڪ گيت منهنجي چپن تي اچڻ ٿو چاھي
ڪنهن سڙيل ٿانو جي ڌپ
ڪنهن پراسرار پٿر تي اُڪريل اکر
مون کي چيڙائين ٿا، پر
انهن کي وساري ٿو ڇڏيان، بغاوت!
ڪنهن ڪوڏ جيان، جنهن سمنڊ جي وير جو
ڪو ننڍڙو نشان به نه پاڻ وٽ رکيو
آءٌ تباھه ٿيل ديولن کي به نه ٿو ڏسان
وڻن جا پاڇا لرزن ٿا جن مٿان
جي گذرندڙ ھوا کي ڄڻ زھريلا چڪ پائين ٿا
مون کي معلوم آھي ته منهنجي پٺيان
ھڪ ٻيو جسم به موجود آ
۽ منهنجي چوڌاري ڪيئي ٻيا ساھھ
لڪي لڪي گذرن ٿا
ٻيلي ۾ رات جي جيتن جيان
مون کي معلوم آ، ته ڪٿي نه ڪٿي
صحرا جي ٿوھر جيان
ڪنڊن سان ڀريل ڪا دل
ڪنهن نانءَ جي انتظار ۾ آ،
جيئن ٿوھر مينهن لاءِ ھجي وياڪل
پر مون کي معلوم آھن صرف چند لفظ
وينجھارن جي ٻوليءَ جا
جن جي ھيٺان منهنجا وڏڙا
زنده دفن ڪيا ويا ھئا!
***