مارگٽ ڪافڪا : ھنگري (١٨٨٠ع کان ١٩١٨ع)
منهنجا مٺڙا بابلا!
ھو چون ٿا ته ھن جون وڏيون عجيب اکيون
قيمتي ھيرن جھڙيون ۽ نراليون ھيون
جيڪي ڏور پولارن ۾ نهارينديون ھيون
ھو ڪنهن گلن جي ٻاري تي جھڪي
گلن جي خوشبو، نازڪ پنکڙين بابت
اڌ ڏينهن ڳالھائي ٿي سگھيو
ھن عورت ۾ صرف ان جو روح ٿي ڳوليو
ھن کي شوق ھوندو ھو
تصويرن، ڪتابن ۽ اڻلڀ شين ڳولڻ جو
ھن جي دسترخوان تي سدا
عجيب رونق رھندي ھئي
ڪرسٽل جي قيمتي گلاسن ۾
پراڻي مڌ جي مھڪ مچندي ھئي
ھن جا پراڻا خادم خاموشيءَ سان اھو
مھمانن کي پيا پياريندا ھئا
وقت جو ڦِيٿو ڦرندو رھيو
حالتون ابتر ٿينديون رھيون
ملڪ جا سڀ امير امراءَ
خوشامد سان سرخرو بنجي
وڌندا ويا وڌندا ويا
ٽھڪ، ڀوڳ ۽ گوڙ ھر طرف
ھو چُپ چاپ ڏسندو رھيو
چپ سبيل، اکين ۾ اداسي اٽڪيل
ھن کي لڳو، ھو اڪيلو ھو
ھن جي سڏ تي اچڻ وارو بس
ھن جو پالتو پلونگڙو ھو
اھو ئي ھن جو ساٿي
اڪيلائيءَ ۾ چپ چاپ ھن جي ھنج ۾
ڪنڌ لاڙي سمھندو ھو
صبح جي گھميل مست ھوا ۾
ھنن بس ھڪ ٻئي کي ٿي ڏٺو
تن ڏينهن ۾ مون جنم ورتو ھو
ھو چون ٿا ته ھن جون وڏيون عجيب اکيون
بس پوءِ صرف وڃي مون ۾ کتيون
آءٌ ھن جي اکين جي روشني بڻيس
مون لئھ ھن ٻيا سڀ گل وساري ڇڏيا
۽ منهنجي سھڻي چٽيل ھندوري مٿان
ھن پنهنجي ڪئي ھئي ڇانءَ
ڄڻ ھجان چينيءَ جو ڪو نازڪ ٿانءُ
مون کي سنڀالي، ھر ھر مون ڏانهن نهاري
ھن پاڻ کي ٿي پرڀايو ڄڻ،
۽ پوءِ ھڪ ڏينهن جڏھن
مون پھريان اکر لکڻ سکيا ھئا
ھن منهنجي ڪن ۾ ڀڻڪيو
”شابس منهنجي ٻچڙي
وڏي تون ٿيندينءَ
دنيا ۾ ڪم ايندئي اھي ئي“
۽ پوءِ اھا نڀاڳي نينگر بيمار ٿي پيئي
۽ منهنجو ابو به ڊڙجي پيو
ھن کي پنهنجو انت ٿي سُجھيو
ان وقت ھو ايترو ئي ھو
آءٌ آھيان ھينئر جيتري
ھن کي ھر وقت منهنجي ڳڻتي ھئي
مون کي ڏسي ھٿ مھٽيندو ھو
۽ ھڪ ڏينهن پيار مان منهنجو ھٿ وٺي
ڏڪندڙ آواز ۾ ھئائين چيو
”الاءِ ڇو تنهنجو اڳ ۾ مون نه سوچيو
ڇونه پنهنجي ھٿ کي مون روڪيو
ھاڻ تولاءِ مون وٽ فقيريءَ کان سواءِ
ٻيو ته ڪجهه به ناھي بچيو“
منهنجا مٺڙا بابلا!
ڪاش تون ڄاڻي سگھين ھا
مون کي ڪجهه به نه گھربو ھو
بس مون کي تنهنجي سار رھندي ھئي
تنهنجي قبر تي لڳل مرمر جو ڪتبو
۽ ان تي لکيل سنهري اکر سمورا
سڀ ڪجھ وقت جي وير سان لڙھي ويو
مون به سالھا سال ڇا ڇا نه ھو سٺو
ڪيئي طوفان، آفتون ۽ جٺيون
منهنجي حياتيءَ سان ھيون ڪٺيون
پر منهنجا مٺڙا بابلا!
ڪاش تون ڄاڻي سگھين ھا
اڄ مون وٽ آھي تنهنجو
ھي چمڪندڙ اکين وارو پيارو ڏوھٽو
تنهنجي ننڍڙي نينگر جي ڪک مان
آھي جنهن جنم ورتو،
ڪاش ھن جون تون اکيون ڏسين ھا
جي آھن تو مون کان جدا
۽ جي ڪڏھن ڪي طوفان اچن
ته ھي دنيا کي جيئن ڏسندو
تيئن ھو تو ڏٺو نه مون ڏٺو!
تنهنجي عمر منهنجي عمر جيڏي ھئي
توکي ڌرتيءَ اندر سُتي آھن ڪيئي سال لنگھيا
تنهنجا سنهري اکر سمورا لڙھي ويا
او منهنجا مٺڙا بابلا!
اڄ وري تنهنجي ياد وري آ
اڄ وري ٿي توتي گل چاڙھڻ اچان
زندگيءَ ۾ ڪيڏو گھمسان آ
بابلا سچ ته ڏاڍي ٿڪجي پئي ھان!
***