ايملي برانتي :انگلينڊ (١٨١٨ع کان ١٨٤٨ع)
[b]اوسيئڙو
[/b]
گھر خاموش آھي، سڀ ستل آھن
برف سان ويڙھيل وادين ۾
ھر طرف بس بادل آھن
جي ھوا کان ڊڄي ڊوڙن ٿا
۽ واچوڙن سان وکري وڃن ٿا
۽ ھوا سان وڻ ٽڙڪن ٿا
پنهنجي پناھھ گاھھ ۾ خوش ھرڪو
فرش تي وڇايل نرم گرم غاليچو
در درين مان ھوا ڪانه ٿي اچي
ننڍڙو ڏيئو پڻ پيو ٽمڪي
ان سان پاڇا لرزن ٿا
آءٌ وٽ کي سوريان ٿي
جيئن صبح جي تاري وانگي
مسافرن کي ڏيئو راھھ ڏسي
ھوا جي جھوٽي وانگي
ھو ايندو، منهنجو پيارو
سندر سھڻو ۽ سگھارو
ھو مون سان پيار ڪري ٿو
پر اکر به ڪنهن سان ڪين سلي ٿو
ھو ڪنهن کان ڦاسڻ جو ناھي
ھن حياتيءَ ۾ ڪيئن سگھندس
ھن جا ھزارين ٿورا لاھي.
اي ننڍڙا ڏيئا، ٻرندو رھجان
جيئن روشني پکڙي چوڏس
شش – ڪو کنڀ لڏي ٿو
ڀانيان ٿي ھوا جو جھوٽو ھو
ھو جنهن جي راھھ نهاريان
شايد اھو ئي اچي ٿو
اي پراسرار قوت – تنهنجي سگھھ واھھ واهه
توکي به شابس ھجي اي منهنجي وفا!
***