لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق

دنيا جون شاعر عورتون

هن ڪتاب ۾ اڍائي ٽن هزار سالن جي عرصي تي ڦهليل عورتن جي پيڙائن جي تاريخ آهي. هن ۾ عيسوي سن کان به اڳي جي شاعرائن کان وٺي ويهين صديءَ جي پڇاڙي تائين، يونان جي سيفوءَ کان وٺي هندستان جي امرتا پريتم تائين وڃي شاعرائن جي خيالن، جذبن ۽ احساسن ۾ هڪجهڙائي حيرت ۾ وجهندڙ آهي.
Title Cover of book دنيا جون شاعر عورتون

مارگريٽ – ڊچيس آف نيوڪاسل : انگلينڊ (١٥٢٥ع کان ١٥٧٣ع)

ھڪ نقاد ھن شاعر لاءِ لکيو ھو ته ”ھن جي غير معمولي شعرن ۾ ھڪ قدرتي ڏات آھي جنهن کي جيڪڏھن سکيا ملي ھا ته اھا چمڪي پوي ھا ۽ سندس شاعريءَ کي تمام مٿاھون مقام ملي ھا.“ ھوءَ پنهنجي ھمعصرن پاران بنهه چري ته نه پر ڪجهه ٿڙيل سمجھي ويندي ھئي. ھن پنهنجي مڙس جي سوانح به لکي ھئي. ان جي باري ۾ ھڪ نقاد لکيو ھو ته ”اسان جي نيوڪاسل جي لارڊ جي کـِل جھڙي تاريخ جيڪا سندس زال لکي آھي، ڏيکاري ٿي ته ھوءَ چري، ھٺيلي ۽ بيھوده عورت ھئي ۽ ھو پاڻ گڏھھ ھو، جنهن ھن کي پنهنجي لاءِ اھو سڀڪجهه لکڻ ڏنو ۽ اھو برداشت ڪيو.“ پر پوءِ چارلس ليمب ان ساڳي تاريخ کي ھڪ ”املھ ماڻڪ“ سڏيو ھو.

[b]قدرت جو بورچي
[/b]”موت“ قدرت جو بورچي آھي
۽ اسين ڏسون ٿا
سوين سھڻا انسان، سھڻا ويس وڳا پائي
ڪيئن قدرت کي ريجھائين ٿا
پر قدرت جو بورچي – موت
ڪن کي ٻرندڙ تپ ۾ پچائي ٿو
ڪن جي جلندر سان جان جلائي ٿو
ڪي ڳري مري کپي وڃن ٿا
ڪن جو ست ڪڍي السر سان الجھائي ٿو
ڪن کي اندر ۾ ڳوڙھا ۽ پيڙا ڏيئي
جيئري جھنم ۾ جلائي ٿو
ڪن کي سانڌاڻي وانگر سَنڌي
ڪن جا سَنڌ سڪائي ٿو
ڪن کي سوئر جيان شراب ۾ ٻوڙي
ڪن جا ھڏا بادفرنگ سان ڀوري
فرينچ سوپ جيان ٽھڪائي ٿو
ڪن کي ڪوابن جيان ٽانڊن تي پچائي
ڪن کي غربت جي خوراڪ سان کاري خوار ڪري
ڪن کي ڪيڪ جيان بيڪ ڪري جيءَ جلائي ٿو
ڪن کي ٽيئڙ تپ ۾ ھر ھر ماري جياري
ڪن کي پگھر ۾ شل ڪري نمڪين بنائي ڳاري
ڪن کي سيئو تپ ڏئي تڙپائي ٿو
ڪن جا مغز مرگھيءَ ۽ مٿي جي سور سان
ڪوڙڪن ۾ ڦاسائي ٿو
ڪن کي پيٽ ۾ ساڙ ڏئي اندر ۾ آڙاھھ ٻاري
ڄڀ کي پيٽ جي گرميءَ کان سڪائي ٿو
۽ تن جي تونس وڌائي نڙيءَ ۾ وڍ وجھي
ڄڻ ته نسورا رت جا ڍڪ ڀرائي ٿو
ڪن کي ھرڻ جيان شڪار ڪري سـِِجي بنائي
ڪن کي ڳائي مال جيان ڪنڌ تي ڪات وھائي ٿو
ڪن جو نزلو منجھائي، بلغم سان ڀرپور بنائي
لوڻيل سوئر جيان ٻاڦ ڏئي سيڪائي ٿو
”موت“ قدرت جو بورچي آھي!
***