لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق

دنيا جون شاعر عورتون

هن ڪتاب ۾ اڍائي ٽن هزار سالن جي عرصي تي ڦهليل عورتن جي پيڙائن جي تاريخ آهي. هن ۾ عيسوي سن کان به اڳي جي شاعرائن کان وٺي ويهين صديءَ جي پڇاڙي تائين، يونان جي سيفوءَ کان وٺي هندستان جي امرتا پريتم تائين وڃي شاعرائن جي خيالن، جذبن ۽ احساسن ۾ هڪجهڙائي حيرت ۾ وجهندڙ آهي.
Title Cover of book دنيا جون شاعر عورتون

مهاديوياڪا :هندستان – ڪَنَڙ ٻولي ١٢ صدي عيسوي

مهاديوياڪا ١٢ صديءَ جي شاعر ٿي گذري آهي. هن کي هڪ گروءَ ڏهن سالن جي عمر کان شو پوڄا لاءِ تيار ڪيو هو. هن جي مائٽن هن جي هڪ اهڙي سردار سان شادي ڪرائي جيڪو ڌرم ۾ يقين ڪونه رکندو هو، انڪري هوءَ کيس ڇڏي دنيا گهمڻ نڪري پئي ۽ شو جي پوڄا ڪندي رهي، جنهن کي ڪنهن هڪ روپ ۾ چنبيليءَ جهڙو اڇو ديوتا به چوندا آهن. وچولي دور جي هندو مت جي هڪ صوفياڻي (Mystic) تحريڪ ”ويراسيوا“ سان لاڳاپو پيدا ٿيس، جنهن موجب هندو ڌرم جي ڪن رسمن رواجن کان هن انڪار ڪيو هو. ويراسيواجي ڀڳتن جي شاعري آزاد صورت ۾ آهي، جنهن ۾ ذاتي ارپنا وڌيڪ محسوس ٿئي ٿي. ڪَنَڙ ٻولي هڪ دراوڙي ٻولي آهي، جنهن جي ادبي روايت پندرهين صديءَ تائين ملي ٿي.

[b]چمبيليءَ جهڙو ديوتا
[/b]
جئن ڪو پَٽ - ڪينئون
جوڙي ٿو پنهنجو گهرڙو
پيار مان اوتي ست سمورو
۽ مري وڃي ٿو تڙپي تڙپي
پنهنجي حياتيءَ جي ڌاڳن ۾ وِچڙي سِچڙي
وَٽ وٽيندي، ڏيندي ڦيرو
تئن آءٌ به تڙپي تڙپي
پنهنجو ساهه ڏيان ٿي.
***
جيئن ڪو پڃري اندر طوطو
ساري ساٿي پنهنجو
تيئن آءٌ به ساريان ٿي توکي
تون جيڪو آهين چنبيليءَ جهڙو
مون کي آڻي سنئين راهه تي سائين
ڪر تون مون کي پاڻ ڀيڙو

نيرن نيلمن جي پهاڙن تي سوار ٿي
هيرن موتين جا جُتا پائي
سنک وڄائي، ڪڏهن تو وٽ اينديس
او شيوا!
سَرهي ٿينديس توکي سيني لائي
ڪڏهن ته ملنديس توسان
تن جو شرم وڃائي، من جو ڀرم ٻُلائي.
***