ويرونيڪا گمبارا؛اٽلي (١٤٨٥ع)
[b]وقت اُڏامي ويو
[/b]
جڏھن ڌرتيءَ جي سونهن ڏسان ٿي
ھزارين سھڻن پيارن گلڙن سان
۽ جيئن آسمان ۾ ھر ستارو چمڪي ٿو
تيئن ڌرتيءَ تي سوين رنگ چمڪن ٿا
ھر جاندار اڪيلو ۽ اٻاڻڪو
اندر جي اڇل کان، امالڪ اچي ٿو ٻاھر
ٻيلن مان، جھونين غارن ۽ ٻِرن مان
پنهنجو ساٿي ڳوليندو، حُب مان
- ۽ جڏھن آءٌ اھي وڻ ڏسان ٿي
سھڻن گلن سان سجيل، نوان گونچ اسريل
۽ قسمين قسمين پکين جا
سھڻا مٺڙا مڌر سُر ٻڌان ٿي
جڏھن ھر ھڪ ندي وھنجاري ٿي
پنهنجا گلن سان سينگاريل ساحل
ته جيئن فطرت پنهنجو پاڻ تي موھجي
پنهنجي سونهن پاڻ ڏسي مُرڪي
تڏھن دل ئي دل ۾ ڄڻ چوان ٿي
”ھيءَ ڪمبخت فاني زندگي
ڪيڏي نه ٿورڙي آھي!“
***
ھيءَ سھڻي سائي گلن سان گلزار ڌرتي
جا اڳ ھئي برف سان ڍڪيل
۽ ٿڌي ڳري ھوا سان
آسمان به ھو ڄڻ ته منجھيل
۽ ھو گڏجي گھمندڙ پيارا جانور
پھاڙن ۽ ٻيلن ۾ اڪيلا ھئا لڪل
نه ئي سھڻا سجيلا گيت ھئا
نرم نازڪ ٻوٽن ۾ پيار پکين جا
ھوا ڪاوڙ مان وڻ سٽيا ھئا
پکي خاموش ۽ وڻن جا پن سڪل
تيز تکين ندين ۽ نئن کي
برف باندي بنائي ڇڏيو ھو
ھاڻ جي سھڻا ۽ سُرھا آھن
ھن مند ۾ ھئا موڳا ۽ منڌل
ائين وقت اڏامي ٿو، کڻي وڃي ٿو
سال سمورا، حياتيءَ جا سڀ پل!
ڇا اسين به گل ڪنداسين، وري ٽڙنداسين؟
تَنهن جي ڪانهي ڪا ڪل
موت کان سواءِ ڪجھ به يقيني ناھي
شاھه گدا لاءِ ساڳي سا مھل
موت نه ڪندو آ ڪنهن تي ڪڏھن ڪا ڪھل!
***