سلپيشيا: روم (٢٠ ق.م)
[b]نظم[/b]
الا! منهنجي نفرت انگيز سالگره
آءٌ ڪيئن ملهائينديس
ان پراڻي ورچائيندڙ
ڏورانهين ڳوٺ ۾
سيرٿس جي ڀاڪرن کان سواءِ؟
اها ڄڻ ته ماتم جهڙي هوندي!
واه ! ڇا ته هن شهر جي
خوشين ڀري پرلطف زندگي آ
۽ هو پراڻو سنياريل ڳوٺاڻو گهر
ڪنهن جوان ڇوڪريءَ لاءِ ڀلا
ڪهڙي ڪشش ٿو رکي سگهي؟
۽ اها اريزو جي سرد ندي
ڪنهن کي ڪيئن وڻي ٿي سگهي؟
مـِـٺڙي ميسالا! مهرباني ڪري ترس
منهنجي خوشيءَ خاطر
اهو ڏکيو سفر روڪي ڇڏ
ذهن مان اهو خيال به ڪڍي ڇڏ!
جي مون کي زوريءَ نيندا
ته منهنجو روح ۽ دل هتي رهجي ويندا
مون کي منهنجي زندگي ڇا لاءِ
پنهنجي مرضيءَ سان
گذارڻ نٿي ڏني وڃي؟
***
مان تنهنجي ٿورائتي آهيان
سچ پچ تنهنجي مهربانيءَ خاطر
جا تو هينئر مون تي ڪئي
من کي پاڳل بنجڻ کان روڪيئي
بچايئي ڀاڪرن ۾ ڀرڻ کان!
- وڃ وئشيائن پويان جي چاهين
پينگهون لڏندڙ نينگرين کي
وڃي ڦاسائڻ جي ڪر
اتي گهڻا ئي موقعا ملندئي!
هن سرو ديس سليپش جي ڌيءُ مان
آخر ڇا ملندئي؟
توکي ڪنهن مهربان دوست بدگمان ڪيو
مون کي ٻئي سان ڏسڻ جي ڳالهه ڪئي
شايد اصل ڳالهه ئي اها هئي.
***
مون سان ملڻ جي لاءِ جاني
جا تانگهه هيئي، تن ۾ تونس هيئي
تنهن ۾ اها ڳالهه نه آهي
آخر ٿيو ڇاهي؟
هن سموري حياتيءَ ۾
مون اڳ نه ڪا هئي ڀل ڪئي
ڇا راتوڪي ڳالهه تي رٺو آهين؟
منهنجي توبهه زاري
راتوڪي منهنجي ڀُل کي ڀلجي
پرچي پئو سهڻا سائين!
مان جو رات هلي ويس
توکي اڪيلو ڇڏي، ڊُڪ پائي
سا جي ڀُل ڪيم ته سچ پچ
لڄ کان، توکان لڪڻ لاءِ
تو اڳيان پيار جي اظهار جي
سگهه جو نٿي ساريم!
***