ماريا وائين : سئيڊن (١٩١٢ع)
عورت ۽ جنگل
اي عورت، تون جنگل کان ٿي ڊڄين؟
جڏھن به تون اوندهه ۾ گھوري ٿي ڏسين
ته آءٌ اھو تنهنجي اکين ۾ ڏسي ٿي سگھان
ڪنهن ڊنل جيوَ جي اکين ۾ موجود ڊپ جيان.
اي عورت، تون ته پاڻ جنگل آھين
عجيب ۽ گھرو، ۽ آءٌ ته ڀانيان ٿي
تون پنهنجو پاڻ کان ئي ڊنل آھين
مون کي پيار ڪر
مون کي تون پيار ڪر
پر ايڏو ويجھو نه اچ
خوشيءَ سان پيار کي ڄاڻڻ لاءِ
۽ ان جو مزو ماڻڻ لاءِ
ٿورو فاصلو ضروري آھي.
منهنجي ريشمي ڀورن وارن کي
ڇوڙي ڇڏ ته اھي آزاد ٿين
***
پوڙھا ماڻھو
پوڙھا ماڻھو ڪو نه جوڙيندا آھن
مستقبل لاءِ نوان منصوبا
اھي ٻئي ٽئين ڏينهن تي
ڪا ڳالهه ڪونه ڇڏيندا آھن
شام جي پھر ھو بخاري ۾
پراڻا خط ويھي ساڙيندا آھن
۽ ھر نئين ڄاول صبح تي
خدا جو شڪر بجا آڻيندا آھن
پنهنجي گذري ويل حياتيءَ جو
جنهن جو رنگ روپ نه رھيو ساڳيو
موت جو نالو وٺڻ کان ھرڪو
ھنن کي جھليندو آھي
جنهن سان ويتر من ھنن جو
وياڪل وياڪل ٿيندو آھي
ھو ڪنهن سان به ڪڏھن
ان اڻٽر مھل موقعي بابت
ڳالھائي ڪين سگھندا آھن!
***