لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق

دنيا جون شاعر عورتون

هن ڪتاب ۾ اڍائي ٽن هزار سالن جي عرصي تي ڦهليل عورتن جي پيڙائن جي تاريخ آهي. هن ۾ عيسوي سن کان به اڳي جي شاعرائن کان وٺي ويهين صديءَ جي پڇاڙي تائين، يونان جي سيفوءَ کان وٺي هندستان جي امرتا پريتم تائين وڃي شاعرائن جي خيالن، جذبن ۽ احساسن ۾ هڪجهڙائي حيرت ۾ وجهندڙ آهي.
Title Cover of book دنيا جون شاعر عورتون

لي چنگ چائو( ١٠٨٤ع – ١١٥١ع)

هيءَ سموري دنيا ۾ چين جي وڏي ۾ وڏي شاعر طور مشهور آهي. هن جو مڙس چائو منگ چينگ ۽ هيءَ پاڻ وڏ گهراڻا هئا ۽ ٻئي شاعر هئا، ان کان سواءِ عالم به هئا ته خطاطي، مصوري ۽ ٻين فنن جو پڻ شوق هئن. جڏهن ١١٢٧ع ۾ چن تارتر جي فوج سنگ چين تي حملو ڪيو ته هنن ٻنهي کي گهر مان ڪڍي ڇڏيائون. ان ڪري سندن سمورو فن جو ذخيرو زيان ٿي ويو. ١١٢١ع ۾ جڏهن لي ٤٦ سالن جي هئي ته هن جو مڙس گذاري ويو ۽ هوءَ اڪيلي سر پنهنجي گڏ ڪيل شين کي محفوظ رکڻ لاءِ لڪندي وتندي هئي. هوءَ چين جي شاعريءَ جي هڪ صنف ”زو“ جي وڏي ۾ وڏي شاعر هئي.
 
[b]نئين سال جي شام
[/b]سج جو لهڻ، ڄڻ شيهو پگهريل
شام جا بادل، مرمر جا گهوڙا، ٿڪل
هو ڪٿي آهي؟
روشنيءَ جو ڌنڌ، بيد جي وڻن کي داغدار ڪري ٿو
آلو بخاري جي وڻن مان بانسريءَ جو روڄ ٻڌجي ٿو
توکي ڪهڙي خبر؟
بهار جو خمار! نئين سال جي شام!
خوشين جو جشن ۽ سهڻي موسم!
هوا به آهي ڄڻ ته اڃا ستل
مينهن پوي ٿو، دوست اچن ٿا
گهوڙي گاڏين ۾ شراب پيئندڙ دوست ڏسي
سوچيان ٿي!
انهن جو، جي گڏجي شعر جوڙيندا هئا
پنهنجا شعر، پنهنجي گهر، پنهنجي ڪمري ۾.
ياد ڪريان ٿي!
هڪ گذري ويل نئين سال جي شام
مون پاتو هو ساون کنڀن جي ٽوپ مٿان
زريءَ ڀريل برف جهڙو اڇو اسڪارف
ڇا ته سونهن هئي، جنهن جي ڀيٽ نه هئي
۽ هاڻ ڇا آهيان؟
نست، ٿڪل، هوا سان وار وکريل
گلن وچ گهمڻ کان به هٻڪان ٿي
جيڪي ڪليسا وٽ، برف سان آهن ڍڪيل
بس چپ چاپ ٻڌان ٿي
کلڻ ۽ ڳالهائڻ جا آواز، دريءَ منجهان ايندڙ.
***