گيبريلا مسٽرل : چـِلي (١٨٨٩ع کان ١٩٥٧ع )
ھلڪي برسات
ھي پاڻي، اداس ۽ ڊنل
ڪنهن بيمار ٻار وانگر
ڌرتيءَ کي ڇُھڻ کان اڳي
ھوا ۾ گم ٿي ٿو وڃي،
ھوا کي ۽ وڻن کي خاموش ڪريو
انهيءَ گھري خاموشيءَ ۾
ھي ھلڪو ۽ تلخ گيت اوھين ٻڌو
آسمان ڪنهن دل جيان
وشال، کليل ۽ تلخ – جنهن مان
اھو مينهن نه، پر آھن رت ڦڙا
جي ھري ھري آھن وسي رھيا
گھرن اندر بند ماڻھو
انهيءَ تلخيءَ کي نٿا ڄاڻن
جا پاڻيءَ جي اداس وھڪري ۾ آ
جو عرش کان ھلندو اچي.
انهي فتح ٿيل پاڻيءَ جو
ڊگھو ۽ ٿڪائيندڙ وھڪرو
اپاھج ۽ ستل ڌرتيءَ ڏانهن ئي ته آھي
مينهن وسي رھيو آھي
ڪنهن اداس گدڙ جيان
ميدانن ڏانهن نهاري سوچي رھيو آھي
ته ڌرتي ماءُ جي ڪک منجھان
آخر ڇا اُسرندو ۽ ڇا نـِسرندو؟
ڇا تون ستو رھندين؟
ٻاھر مصيبت جيان وسي رھيو آھي
ھي ھلڪو موتمار پاڻي
جو موت جو ساٿي آھي!
***
سڀڪجهه گول آھي
ستارا ٻارن جا گھيرا آھن
راند کيڏندي ڌرتيءَ ڏانهن ڏسي رھيا آھن
ڪڻڪ جا آڀون ٻارن جا جسم آھن
راند کيڏندي جھومي رھيا آھن،
نديون به ٻارن جون ٽوليون آھن
راند کيڏندي سمنڊ ڏانهن ڊڪي رھيون آھن
ڇوليون ننڍڙين نينگرين جون ٽوليون آھن
راند ڪُڏندي، دنيا کي ڀاڪر پائي رھيون آھن!
***