ٻه اکر
هُونءَ ته شاعري سڄي عمر جو رياض آهي. اُن جي باوجود اُهو شاعري جو ڏانءُ تمام ٿورڙن شاعرن وٽ آهي. انهن ٿورڙن شاعرن مان هڪ نمايان نانءَ بلوچ صحبت علي جو به آهي.
هن جو اظهار ڏاڍو سادڙو ۽ دل آويز آهي. هن جا احساس گلابن جي پتڙين کان به وڌيڪ نازڪ نفيس آهن. هن جي شعرن ۾ پنهنجي هڪ جان آهي ۽ جدَت آهي. بلوچ صحبت ۾ هڪ اُها خوبي آهي ته هُو هڪ ئي وقت ٽن صنفن جو شاعر آهي. جنهن ۾ غزل، نثري نظم ۽ بيت آهن.
هن جي خيالن ۾ گهرائي ۽ گونائيت آهي، هن جي شعرن ۾ هڪ پنهنجو رڌم آهي، هُو جڏهن سُرن جا ساز ڇيڙي ٿو ته اکين ۾ لڙڪ تري ٿا اچن. هُو سرتي جي درد کان وڌيڪ ڌرتي جو درد رکي ٿو، هن جي ڌرتيءَ ۽ ٻولي سان بي پناهه محبت آهي، هُو جيڏو سنڌي ادب کان واقف آهي اوترو ئي انگريزي ادب کان پڻ. هو هڪ پڙهيو لکيو ماڻهو آهي، هُو سنڌ جي حالتن کان چڱيءَ ريت واقف آهي. هن جي شعرن ۾ وقت ۽ حالتن جا اولڙا لياڪا پائي رهيا آهن، آخر ۾ منهنجي دعا آهي ته ادب جي اڀ تي چنڊ جيان سدائين چمڪندو رهي.
ابل اداس ٻٻر