تڙپ
آ رات لڙي ڪو تڙپي ٿو،
تڙپ ۾ تڙپي پگهري ٿو،
هي ڪهڙو ساگر آ سهڻي،
جو مون کي تو ۾ ٻوڙي ٿو،
ساحل سپنا، يادون ڪشتيون،
دل ڪهڙا بندر ڳولي ٿو،
پل پل پاڻ کي رولي ٿو،
او واهرو تون واٽ ڏسين ٿو،
ڄڻ ڪائي مون کي گهاٽ ڏسين ٿو،
مان سڀ ڪجهه سمجهي سمجهان ٿو،
تون دُور ڪرين ٿو دردن کان،
۽ پنهنجن پيارن فردن کان،
آڪاش جو ڀاڪر ڪافي آ،
۽ پيار جو ڀاڪر ڪافي آ،
مون ڌرتيءَ ۾ آ ساهه کنيو،
نه ڪنهن جو چوريءَ هينانءُ کنيو
مان سمجهان ٿو،
سڀ سمجهان ٿو،
تون ڪينجهر کان ڪارونجهر تائين،
منهنجي ويس ۾ اوڍيل آهين،
منهنجي ديس ۾ پکڙيل آهين،
تون منهنجي ڀاءُ جو قاتل آهين،
ڄڻ منهنجي قوم جو قاتل آهين،
پر هڪڙي توکي ڳالهه چوان،
تون پو ڀي ڪيڏو سائل آهين،
هو پو ڀي راجه ڏاهر آهي،
هو پو ڀي راجه ڏاهر آهي،
۽ ديس سڄي جو واهر آهي،
هو پوءِ ڀي راجه ڏاهر آهي.